Basic

“Killing is basic” legt Hardy (Travolta) uit in de film. Het komt voort uit een opwelling en iedereen kan het. Het plot van de film is echter verre van eenvoudig. Zes goedgetrainde Rangers en hun commandant (Samuel L. Jackson) worden in de Panamese jungle gedropt voor een oefening terwijl er een orkaan op komst is. Als ze niet terug zijn op de afgesproken tijd, zet het leger een zoekactie op touw. Slechts twee van de soldaten leven nog, waarvan er een met een schotwond direct naar de intensive care kan. Hardy en Osborne (Connie Nielsen) moeten onderzoeken wat er in de tussenliggende uren gebeurd is. Tot zo ver is de film begrijpelijk. En intrigerend. Maar dit zijn dan ook de eerste tien minuten.

Apathie

Tijdens de ondervragingen van de twee overgebleven soldaten worden we met oneindig veel verschillende versies om de oren geslagen. In elke flashback stormt en regent het dat het niet leuk meer is en zijn de soldaten in uniform amper van elkaar te onderscheiden in het donker. Bij de zoveelste herziene versie van het verhaal zorgt dat voor complete apathie: “Toe maar jongens, ik puzzel niet meer mee: ik wacht wel gewoon op de clou.”

Vergooid

Het meest frustrerende is dat je achteraf merkt dat je het niet kón raden, omdat simpelweg niet alle puzzelstukjes zijn aangeboden. Bij The Usual Suspects, Fight Club of The Sixth Sense sla je je bij het einde nog voor je hoofd: hoe heb je dat kunnen missen! Hier word je alleen maar geconfronteerd met het feit dat je twee uur van je leven hebt vergooid met het zoeken naar een antwoord dat niet gevonden kon worden.

Uncooperative

Het vreemde is dat je dat tijdens de film helemaal niet door hebt. Samuel L. Jackson is een genot om naar te kijken. Travolta is erg leuk als Hardy en de gesprekjes tussen hem en Nielsen zijn erg vermakelijk. Als oude rot Hardy van buitenaf wordt aangetrokken om de verhoren te doen, raadt hij dat de jonge en ambitieuze Oborne dat niet erg op prijs stelt. “How does that make you feel?” vraagt hij plagend. “Hostile and very uncooperative, sir”, antwoordt zij met een stralende glimlach.

Ego

Ik begon eerder aan mezelf te twijfelen dan aan de film. En toen ik achteraf nog eens de ontelbare verschillende versies naliep om het plot met terugwerkende kracht te ontrafelen, knaagde het gevoel dat ik ‘m misschien nog een keer moet zien om het helemaal te begrijpen. Maar waarom zou ik? Hooguit voor mijn eigen ego. Als de acteerprestaties en toespelingen gaan vervelen, blijft er van de film niet veel over dan een whodunnit die te veel moeite kost door absurde plotwisselingen. Dan stop ik liever een van de eerdergenoemde films weer in de videorecorder.