Een vrouw te ver?

Veel Amerikaanse komedies draaien op sympathieke en herkenbare losers, waar een publiek dat wordt doodgegooid met perfecte beroemdheden zich nog enigszins in kan herkennen. Kirk (Jay Baruchel) is zo’n nietsnut die net zijn vriendin kwijt is en een waardeloze baan heeft als beveiliger op het vliegveld. Met zijn weifelende stem en zijn lage zelfvertrouwen is hij bepaald niet een vangst. Toch gebeurt het dat de knappe blonde Molly (de ideale vrouw zoals ze in de Amerikaanse cinema gefabriceerd worden) valt voor Kirk, nadat ze hem ontmoet op het vliegveld. Maar valt zij wel echt op hem, vraagt de van alle eigendunk gespeende Kirk zich af.

She’s Out of My League is het leukst als het gaat om mannelijke onzekerheid en de verraste vrienden van Kirk hem helpen, maar ook weer onzekerder maken. T.J. Miller (Cloverfield) is als Kirks beste vriend Stainer de cynicus die met leuke oneliners komt over Kirks desastreuze liefdesleven en zijn kansen somber inziet. Daarnaast zingt hij ook in een foute Hall & Oates coverband en noemt zich ondanks dat een echte rocker.

Standaardtypetjes
Toch is dit maar een klein element van de film die vooral alle clichés en standaardtypetjes uit de genrekast haalt. Zo is er de komisch disfunctionele familie van Kirk die wordt gecontrasteerd met de schijnbare perfectie van die van Molly. Er is de pestkop van een broer die Kirk terroriseert en Molly’s arrogante ex die niet kan geloven dat Kirk een concurrent van hem is. En natuurlijk zijn er wat gore grappen à la There’s something about Mary en American Pie. Men neme een ejaculeerongelukje, een overenthousiaste hond (een vast element in dit soort films) en potentiële schoonouders die onverwachts op bezoek komen. Het is niet moeilijk je een gênant maar voorspelbaar scenario  voor te stellen.

Het is alsof regisseur Jim Field Smith echt gelooft in de onambitieuze middelmatigheid van de film die zo de dertiende in het dozijn van de vele Amerikaanse romcoms is. Er is weinig wat de film er nog echt uit doet springen. Baruchel is als onzekere Kirk geloofwaardig, maar hij draagt de film minder goed dan hij deed in The Trotsky, waar hij wat meer ruimte had om leuk en gek te zijn. Hier is hij weinig meer dan de goedzak met pech die opeens zijn geluk niet kan geloven. De knappe Alice Eve weet als Molly een duidelijk contrast teweeg te brengen met de onaantrekkelijke Kirk, maar haar rol is vrij standaard en vlak. In haar bescheidenheid en uiteindelijke keuze voor Kirk is zij eigenlijk net zo perfect in haar handelen en daarom niet geloofwaardig als een echt mens van vlees en bloed.

Genrewerkelijkheid
De boodschap van de film moet de kijker natuurlijk met een korreltje zout nemen. In Amerika is het belang van uiterlijk vertoon en lichamelijke perfectie iets wat dagelijks door de media wordt gepropageerd. Dat de film zich ook afspeelt in een onrealistische genrewerkelijkheid die je wel kent van series en andere films maakt deze boodschap niet bepaald geloofwaardiger. En zo wijkt het laatste beetje cynische en realistische humor dat de film nog te bieden heeft voor romantiek in een voorspelbare climax.