Geslaagde satire
De gelikte tabaksfabrikantenlobbyist Nick Naylor (“I speak on behalf of cigarettes“) heeft plannen: hij wil Hollywoodsterren weer op het witte doek laten roken, net als in de goede oude tijd, toen Bogart en Bacall nog sexy waren als ze een peuk opstaken.
Ondertussen wordt hij tegengewerkt door een rechtschapen senator (William H. Macy) en verleid door een journaliste (Katie Holmes), en probeert hij zijn zoontje normen en waarden bij te brengen – niet gemakkelijk, gezien zijn huichelachtige beroep. Recept voor moralistische pretenties, zou je denken, maar al in de openingsscènes wordt de toon gezet van een vlotte komedie met een flamboyante visuele stijl. Thank You for Smoking blijkt een brave satire die zowel de voor- als tegenstanders van roken op de hak neemt.
Melige momenten
Liberale satires zijn niet direct schaars in Hollywood, maar deze film verloochent, anders dan de meeste, zijn uitgangspunt nergens, en verzandt evenmin in moralisme of sentimentalisme. Dit gevaar dreigt af en toe wel, maar aan de romantiek komt een cynisch einde en uiteindelijk verkiest Naylor ook de vrije keus van zijn koter boven staatsinmenging. Dit is de sterkste troef van de film: de liberale thematiek en de karakters zijn consistent.
~
Regisseur Jason Reitman is de zoon van Ivan Reitman, de koning van de jaren 80-pulphumor, en volgt helaas zijn vaders voorbeeld in de minste momenten van de film. Een melige minirol van Rob Lowe bijvoorbeeld, die een Hollywoodagent speelt die zichzelf een zenmeester waant, komt uit de lucht vallen; de plot gooit de geloofwaardigheid plotseling overboord door een dwaze ontvoering, waarbij Naylor gemarteld wordt met nicotinepleisters. Het feit dat Reitman zijn film nooit al te serieus neemt, zorgt ervoor dat je hem zulke minpunten vergeeft, en zijn film waardeert als verfrissend pretentieloos vermaak.
Filmdepot 
