Idyllische hel

Jenny (Kelly Reilly, Mrs. Henderson Presents) en Steve (Michael Fassbender, Hunger), die van plan is zijn geliefde dat weekend ten huwelijk te vragen, komen er na aankomst al vrij snel achter dat het proletengehalte in de omgeving vrij hoog is. Een parkeerplek wordt voor hun neus weggekaapt. Een brutaal kind krijgt een ongenadige mep van z’n moeder, die hen vervolgens aankijkt met een blik van: ‘o wee als je er iets van durft te zeggen’. Als een groepje opgeschoten tieners de dag erna aan de oevers van het meer een hoop herrie maakt zegt Steve hier wat van. En krijgt meteen een grote bek terug. De pesterijtjes van de tieners worden steeds brutaler en gaan van kwaad tot erger. En erger. Om te culmineren in een geweldsspiraal waaruit ontsnappen steeds moeilijker lijkt te worden.

Lokale bevolking

Een of meerdere personages die in een ogenschijnlijk onschuldige, landelijke en afgelegen omgeving terecht komen waar de veelal simpele lokale bevolking vreemde trekjes blijkt te vertonen. Vreemde trekjes die beginnen met wat pesterijtjes, maar die bijna onvermijdelijk uit de hand lopen en wel tragisch moeten aflopen. Het is bijna een subgenre op zich, denk aan films als Straw Dogs, Deliverance of Calvaire. Ook Eden Lake zou in dit rijtje geschaard kunnen worden, hoewel het in dit debuut van James Watkins gaat om het type voetbalhooligan; volk dat je eerder in een stad verwacht dan in landelijk gebied. Bij alle films gaat het wel om de gewelddadige botsing tussen eenkennige, xenofobe locals en de enigszins op hun neerkijkende ‘vreemdelingen’.

Bloedig

Eden Lake is vergeleken met zijn ‘subgenregenoten’ de meest rechtlijnige en minst ambigue, en tevens met voorsprong het bloedigst en wreedst. Een kritiekpunt is wel dat het de geloofwaardigheid niet ten goede komt dat de slachtoffers, verminkt en luid kreunend en steunend, steeds zo lang uit handen van de daders weten te blijven in een relatief klein gebied. Niettemin is het een enerverend en lekker naargeestig werkje, waarbij de sfeervolle muziek van David Julyan niet onvermeld mag blijven. Hij is min of meer de vaste componist van Christopher Nolan (Memento, The Prestige) en was eerder verantwoordelijk voor de muziek van een andere Britse horror: The Descent). De score van Eden Lake heeft wel wat weg van zijn eerdere werk, maar fraai en effectief is het wel.