V for Vendetta

Bijster origineel is het verhaal echter niet: Engeland is in de naaste toekomst vervallen tot een totalitaire Big Brother-samenleving, en een geheimzinnig figuur komt hiertegen in opstand. Bedenkers Alan Moore en David Lloyd haalden, toen ze in de jaren tachtig met de comic begonnen, hun inspiratie vooral uit het regeringsbeleid van de oerconservatief Margaret Thatcher. In de versie van de Wachowki’s is het verhaal geactualiseerd. Angst voor terrorisme is een voedingsbodem gebleken voor de neofascistische Norsefire-partij, die in Engeland alle macht heeft vergaard en niet van plan is die uit handen te geven. Opposanten zijn vermoord, het verleden is uitgewist en het repressieve optreden van de politie drukt het overige verzet de kop in. Maar dan duikt de mysterieuze en ongrijpbare ‘V’ op, die niet rust voor de hele dictatuur te gronde is gericht.

On-Amerikaans

Evenals de oorspronkelijke strip moet de film het vooral hebben van de aankleding. Door de situering in Engeland – voornamelijk Londen – verliest de film zijn Amerikaanse signatuur, wat de Hollywood-stempel minder dominant maakt. Dit wordt versterkt door de aanwezigheid van typisch Britse acteurs als Stephen Fry, Stephen Rea en John Hurt. Deze on-Amerikaanse benadering verhoogt (althans voor de Europese kijkers) het realiteitsgehalte van de film. Sterk is ook de art-direction, zoals we dat in de films van de Wachowski’s gewend zijn. Vooral de verschijning van de gemaskerde V, gespeeld door Hugo Weaving (Agent Smith uit The Matrix), spreekt erg tot de verbeelding.

Inspector Morse

De scenaristen hebben de verhaallijn van de comic grotendeels gevolgd. De fans zullen daar blij mee zijn, maar het tempo van de film lijdt er enigszins onder. De scènes waarin rechercheur Finch (Rea) vanuit zijn kantoor onderzoek doet naar de praktijken van V, doen af en toe denken aan een gezapige aflevering van Inspector Morse. Er zijn meer momenten (vooral in het middendeel) waarbij je je aandacht kunt verliezen. Gelukkig is er het sterke spel van de acteurs. Natalie Portman (Star Wars, Closer) heeft zich als een van de weinige Amerikaanse medespelers een Engels accent moeten aanmeten, hetgeen niet erg overtuigt. Toch acteert ze zeker niet slecht en haar personage wordt steeds boeiender naarmate de film vordert. De meeste lof is echter voor Weaving. Ondanks zijn masker weet hij met stem en gebaren zijn karakter de juiste expressie te geven.

Bloedig

Regisseur McTeigue lijkt niet veel op te hebben met nuances. Niet alleen zijn de verwijzingen naar Hitler en het nazisme nogal clichématig, ook is er veel ruimte voor vaak bloedige gevechtsscènes. Deze zijn dan weer wel in de beste Matrix-traditie geschoten, met veel verschillende camerastandpunten en bullet-time shots. Het is duidelijk te zien dat McTeigue als assistant director bij alle films van de Matrix-trilogie betrokken was. Met name het einde van de film maakt onherroepelijk een indruk.

Waren eerdere verfilmingen van Alan Moores comics, zoals From Hell en The League of Extraordinary Gentlemen, geen grote successen, de Wachowski’s hebben een scenario afgeleverd dat het werk van bedenker Alan Moore eer aandoet. Hoewel V for Vendetta zeker niet zo goed is als The Matrix, stemt het hoopvol dat beide broers weer de goede weg zijn ingeslagen.