Crimendalletje

Het lichaam van een jong meisje wordt gevonden in een Zuid-Afrikaanse botanische tuin. Het blijkt een eerste aanwijzing in een uitgebreide zaak, die detectives Ali Sokhela (Forest Whitaker; The Butler) en Brian Epkeen (Orlando Bloom; The Lord of the Rings) moeten oplossen, ondanks de persoonlijke problemen die ze naast het werk ervaren.

Slecht uitgevoerd

Het verhaal probeert een detectivemysterie te zijn in de stijl van Chinatown of L.A. Confidential, waarbij het publiek en de rechercheur samen de stukjes van de puzzel verzamelen en uiteindelijk het grote plaatje ontdekken. Deze keer is het echter alleen de rechercheur die het grote plaatje ziet, terwijl het publiek er ietwat verward achteraan hobbelt. Het verhaal steekt leuk in elkaar en heeft alle elementen om een spannend onderzoek op te leveren (drugs, maffiabazen, groot geld), maar het wordt zo onevenwichtig verteld dat het plot onvolgbaar is. Keer op keer worden er nieuwe onderdelen toegevoegd, maar het blijft voor de kijker een raadsel hoe het allemaal samenhangt.

Toch is het verhaal niet het belangrijkste in deze film. Het wordt namelijk al vrij snel duidelijk dat er meer nadruk gelegd wordt op de personages dan het verhaal. Toch schiet de film ook hier ernstig tekort. De hoofdpersonages hebben een Lethal Weapon-achtige buddy cop-relatie, met de plichtsgetrouwe oude rot en de heethoofdige jongeling zij aan zij. Veel meer dan dit wordt het echter niet. De personages hebben verleden noch toekomst. Ze krijgen geen achtergrond mee en ondergaan ook geen ontwikkeling, een enkele voor de hand liggende plottwist daargelaten.

Gebrek aan richting

Het verhaal dat in deze film verteld wordt had verschillende kanten op kunnen gaan: ingetogen of uitgesproken; confronterend of suggererend; verklarend of ambigue. Regisseur Jérôme Salle durft echter geen kant te kiezen, waardoor het eindproduct alles tegelijk wil doen. Een duidelijke stijl wordt dan ook duidelijk gemist. Kalme, overzichtelijke scènes kunnen zonder waarschuwing worden afgewisseld met doelloos wrede en bloederige beelden. Veel scènes zijn overbodig en andere worden te snel beëindigd, zodat ze niet een echte impact kunnen hebben. De finale is verdeeld over een intense schietpartij gevolgd door een haast spirituele, langzame conclusie die erg mooi had kunnen zijn als de rest van de film er naar toe had gewerkt. De film mist simpelweg richting.

City of Violence mist de interne samenhang om een stijlfilm te zijn en de verhaalduidelijkheid voor een luie zaterdagavondfilm. Het laat in enkele scènes zien dat het best wat moois had kunnen zijn, mits de rest van de film met die scènes overeen kwam. De acteerprestaties, met name van Whitaker en Bloom, zijn prima. Ze proberen hun personages een persoonlijkheid mee te geven die er in het script niet is; een nobele poging die helaas weinig effect heeft. Toch zijn zij het enige lichtpuntje (naast het op zich interessante verhaal voor de enkeling die het volgen kan) in een film die verder niets meer is dan een dikke misser.