Nadine

Die confrontaties met pijn, angst en eenzaamheid heeft Nadine, denkt ze, allemaal achter zich gelaten en overwonnen. Tot ze in een supermarkt geconfronteerd wordt met het ultieme ‘mannelijk verraad’ en de bom barst. De onverwachte ontmoeting met haar ex-vriend Daniel heeft verregaande gevolgen. Na de daad is er de chaos. Pas in een hotelkamer dringt het enigszins tot haar door wat ze heeft gedaan. Er is geen weg terug en zo verandert Nadines vlucht in een road-movie vol flashbacks en innerlijke twijfel. Daarmee ontvouwt zich de geschiedenis van een vrouw die met begin veertig de krassen op haar ziel heeft ervaren, maar niet heeft verwerkt en geaccepteerd. Nadines vlucht verandert langzaam in onderweg zijn; van haast in overpeinzing. Ze ondergaat een transformatie die ergens op een Portugees strand eindigt met een verrassende climax.

Wie van de drie
~

De Bruyn wil een universeel verhaal vertellen en heeft er daarom voor gekozen om Nadine door drie actrices te laten spelen. Halina Reijn is de felle meid van het feesten en beesten. Sanneke Bos kruipt in de huid van de door zwangerschap geobsedeerde Nadine en Monic Hendrickx vertolkt haar op de vlucht. Hendrickx’ is daarbij het meest puur en overtuigend, mede omdat de camera haar het dichtst op de huid zit. Reijn en Hendrickx gaan naadloos in elkaar over, en Nadines wilde jaren zijn grappig, aandoenlijk en mooi vormgegeven. Alleen de overdosis aan bijrollen (en BN-ers) om van haar een ‘chick met ambitie’ te maken is een beetje over de top. Sanneke Bos heeft de moeilijkste taak. Het is aan haar de obsessieve kinderwens van Nadine en de breuk met haar grote liefde Daniel (Fedja van Huet) in retrospectief overtuigend te spelen. Het lukt haar maar ten dele. Ze is fysiek en qua spel te afwijkend om tussen de twee andere dames een ‘echte emotionele brug’ te slaan. De Bruyns missie om de problematiek universeel te maken lijkt zo geslaagd, maar voor de kijker is het behelpen.

Moderne vragen, moderne vlucht

Nadine is qua opbouw en concept evengoed een verrassende en aangename film. De Bruyn gaat zorgvuldig en consequent met zijn verhaal om; hij geeft door het gebruik van actie en reactie de road-movie een leidraad en uiteindelijk een plot. Het drama in de flashbacks lijkt soms door de compressie wat gekunsteld, maar Monic Hendrickx brengt met een oogopslag en weinig dialoog alles weer bij elkaar. De road-movie zelf is weinig thriller-achtig, en vooral het Spaanse landschap is saai, dor en bovenal zonder licht. De flashbacks zijn echter wel weer prachtig vormgegeven en gestileerd. Net als de actrices, die merk- en modebewust verantwoord zijn aangekleed. Dat is geen crime, maar de herkenning is irritant en leidt af op cruciale momenten.

Toch werkt het concept van de Bruyn, ondanks de valkuilen en losse haakjes. De twijfel of hij met minder cast, styling en dergelijken, en meer budget voor licht- en cameratechniek, meer uit Nadine had kunnen halen blijft, dat wel. Nu hangt er om Nadine toch een soapluchtje. Waarmee commercieel gezien de dertigers, begin veertigers de bioscoop ingelokt kunnen worden.

De Bruyns uitwerking en verrassende kijk op de mythe van het moederschap en de volmaakte liefde is voor deze moeilijke doelgroep dan inhoudelijk wellicht mooi meegenomen. Want iedereen die bekend is met het fenomeen van de uitgestelde jeugd zal dan misschien met lichte schrik moeten bekennen dat de Bruyn de levensvragen en haast van zijn doelgroep niet alleen goed raakt, maar er ook een verassende draai aan weet te geven.