Nieuwe dvd’s

Het Zuiden
(Martin Koolhoven, 2004 • De Filmfreak)

In vergelijking met Koolhovens recente luchtige films Het Schnitzelparadijs en ’n Beetje Verliefd is Het Zuiden zeer somber en naargeestig. Martje (Gouden Kalf-winnares Monic Hendrickx) is een sympathieke wasserij eigenaresse, die op handen wordt gedragen door haar hechte club vrouwelijke werknemers. Op een dag wordt Loe (Frank Lammers) aangenomen als de nieuwe chauffeur en de vlam tussen hem en Martje slaat meteen over. Op een dag loopt een vrijpartij uit op een ruzie en de vrouwen van de wasserij trekken al gauw de verkeerde conclusie. Loe wordt opgesloten in het ketelhok.

Het Zuidenis verre van realistisch: de trouw van Martjes werknemers gaat wel erg ver en de vreemde beslissingen die Martje neemt worden nergens echt verantwoord. We kunnen alleen maar aannemen dat er een diep trauma in haar schuilt. Ondanks dit alles weet ze sympathie op te wekken terwijl ze steeds meer haar grip op de realiteit verliest. De personages in deze film zijn sterk neergezet, hoewel het acteerwerk niet altijd even sterk is. Een ontroerende en frustrerende schets van de imperfectie van menselijkheid.

De dvd bevat ook een vroege film van Koolhoven, Duister licht uit 1997. Dit verhaal over een jonge inbreker die wordt betrapt door een zwaar religieuze boerin en door haar gevangen wordt gehouden bevat een absurde sfeer die doet denken aan Amnesia. De twee onbekende acteurs weten overtuigend een bijzondere relatie te creëren waarin de sympathie voor de personages langzaam verschuift naarmate het verhaal vordert. (Anouk Werensteijn)

The Fast and the Furious: Tokyo Drift
(Justin Lin, 2006 • Universal)

Mooie auto’s, mooie vrouwen, mooie mannen en nog veel meer mooie auto’s. Veel meer diepgang heeft de Fast and the Furious-filmreeks nooit geboden. Met het derde deel, Tokyo Drift, is geen verandering aangebracht in deze formule. Dit deel blinkt dan ook zeker niet uit in originaliteit, het verhaal komt op hetzelfde neer: jonge man moet zichzelf bewijzen in een omgeving waar hij eigenlijk niet thuis hoort. In Tokyo Drift is dat Sean (Lucas Black uit Friday Night Lights), die om een gevangenisstraf voor straatracen te ontlopen naar zijn strenge vader in Tokio vertrekt. Daar kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en al snel is Sean weer te vinden in de wereld van flink gepimpte auto’s. Deze keer is het vooral nodig om de auto’s te laten ‘driften’ (het op hoge snelheid in overstuur dwars door de bochten vliegen).

Het veranderen van de setting van Amerika naar Japan was wel een slimme zet van de makers, want die saaie Paul Walker (de hoofdrolspeler in de eerste twee delen) was iedereen wel zat. Bovendien spreekt Tokio als wereldstad tot de verbeelding van het beoogde publiek. Maar een goede film is het niet en dit is iets wat je echt alleen moet gaan zien als je van genoemde mooie dingen houdt. Let ook nog even op een cameo van Vin Diesel, de ster uit de eerste film.

De extra’s zijn best aardig, met vooral veel uitleg over het driften en de auto’s die in de film gebruikt worden. ‘Drift School’ werpt een blik achter de schermen en laat de acteurs zien die het driften onder de knie moeten krijgen. Verder zijn er nog elf – merendeel terecht – verwijderde scènes en wat geouwehoer over hoe tof het wel niet was te werken in Tokio, ondanks de heimwee. Het commentaar van regisseur Justin Lin is onderhoudend, maar alleen leuk als je het aandurft om nog een keer de hele film te moeten doorstaan. (Nora Sinnema)

Queens (Reinas)
(Manuel Gómez Pereira, 2005 • A-Film)

Uit de vrolijke regenboogkleurtjes en optimistische muziek in de intro is het gelijk op te maken: Queens is een suikerzoete komedie. Zes jonge homo’s, vijf moeders en een aanstaande massabruiloft voor homoseksuelen. Dat zijn de ingrediënten van 105 minuten hilariteit en liefdesproblemen. Het is de bekende we-zijn-allemaal-met-elkaar-verbondenformule – iedereen heeft een connectie of komt elkaar toevallig tegen.

Alle hoofdpersonen kampen natuurlijk met een moeizame relatie, waarvoor een oplossing moet worden gezocht naarmate de film vordert. De verplichte verwikkelingen zijn mijlenver aan te zien komen en het verhaaltje kabbelt langzaam voort naar het onvermijdelijke happy ending. De film zit vol met verwijzingen naar Almodóvar. Zo maakt de regisseur gebruik van Spaanse iconen en muzen van Almodóvar, zoals Carmen Maura en Marisa Paredes (Todo sobre mi madre). Ook zijn er tal van tekstuele verwijzingen en het gebruik van Almodóvar-achtige tijdslijnen (3 uur later…) en thematiek (moederlijke liefde).

Het lijkt er dus op dat Pereira een hommage aan de regisseur wilde tonen, maar het resultaat is meer een slappe imitatie dan een ode. Toch valt er af en toe wat te lachen, maar echt grappig wordt de film nergens. Ondanks de redelijk originele keuze van een same-sex-komedie stijgt de film niet uit boven een gemiddelde romcom. Queens is daarom een aardig tussendoortje, maar meer ook niet. (Anouk Werensteijn)

Miami Vice
(Michael Mann, 2006 • Universal)

Manns overgewaardeerde update van de door hem geproduceerde jaren tachtig-serie bewijst in feite één ding: hij verfilmt pulp net iets beter dan de gemiddelde regisseur. Zijn befaamde oppervlaktestijl komt goed tot uiting in een handvol schitterende nachtopnames waar hij met kleur en licht speelt. De film bevat ook meer schokkerige opnames met handgedragen camera dan we van de regisseur gewend zijn.

Een paar puike actiescènes in deze vlottere stijl verhullen niet dat Miami Vice verder derderangs materiaal is: een graatmager standaardplotje over een drugdeal, met een volstrekt ongeloofwaardige romance tussen Sonny (een loensende en grommende Colin Farrell) en een gangsterdame die volkomen ongepast door de Chinese diva Li Gong gespeeld wordt. Mann waant zich hier David Mamet en laat zijn acteurs abstracte one-liners uitspuwen (“Probability is like gravity. You can’t negotiate with gravity.“), waardoor de hoofdrolspelers karikaturen worden. Gong is het Engels nauwelijks machtig, wat nog meer absurd kunstmatige dialogen oplevert. De dvd bevat twee uitstekende kijkjes achter de schermen. (Paul Caspers)