Nieuwe dvd’s

Deliria
(Michele Soavi, 1987 • De Filmfreak)

Voor generaties die als kind of puber nog konden schrikken van Freddy Kruger of Jason is het wederzien van deze macabere helden in de massa’s vervolgen die er gemaakt zijn vaak reden tot meligheid. Dat het traditionele horrorgenre in zijn fearfactor verzadigd is komt deels door goedkope navolgers en Michele Soavi’s Deliria hoort daar zeker bij. De film is humoristisch in zijn pretentieuze zoektocht naar nieuwe elementen die vervolgens de gebruikelijke genrebehandeling krijgen.

Deliria speelt zich af tijdens de repetitie van een Andrew Loyd Webber-achtige musical, compleet met jaren-tachtig dansroutines die doen denken aan Fame. De kapsels en het haar zijn groot en de ego’s zijn misschien wel groter, waardoor je als kijker al hoopt dat er veel doden zullen vallen. Tijdens deze repetitie belandt een psychotische acteur op de set, nadat hij is ontsnapt uit een inrichting. Hij speelt eerst mee in de musical die toevallig ook gaat over een moordenaar. De rest van het verhaal toont de geleidelijke afslachting van de groep en de mogelijke ontsnapping van een van de slachtoffers.

De film is vooral leuk door zijn campgehalte; een over-the-top rol van David Brandon als een goedkope versie van Rupert Everett (die later in Soavi’s Dellamorte Dellamore zou spelen); vreselijke synthesizermuziek en no-budget special effects. Soavi heeft misschien wel het vak geleerd van Dario Argento, maar de film werkt toch vooral op de lachspieren. De dvd heeft afgezien van de trailer geen extra’s. (George Vermij)

Samson and Delilah
(Corina van Eijk, 2007 • De Filmfreak)

Het Friese productiehuis Opera Spanga is erin geslaagd de opera Samson en Delilah van de Franse componist Camille Saint-Saëns verrassend te moderniseren. Onder de regie van Carina van Eijk krijgt het oudtestamentisch verhaal een moderne jas.

De strijd van de Filistijnen tegen de Hebreeërs doet qua aankleding sterk denken aan de oorlog in het Midden-Oosten. De kale zandvlaktes, autowrakken, vervallen huizen en commandocentra vol computers geven het oeroude conflict de geest van deze tijd mee. In de strijd van het oude volk Israël tegen de Filistijnen is de onoverwinnelijke kracht van Samson onmisbaar. Maar hij valt voor de giftige lust van de verleidelijke Delilah. Meedogenloos probeert zij het geheim van zijn kracht te ontfutselen.

De Frans gezongen opera is warm en koud tegelijk. Opera eigen wisselt het scala aan emoties in hoog tempo. Delilah (de Nederlandse Mezzosopraan Klara Uleman) heeft behalve een stem ook qua uitdrukking alles in zich. Trots, wreed, verleidelijk en exotisch tegenover Samson (de Portugees Charles Alves da Cruz) zijn beiden niet aleen uitstekende zangers, ze dragen ook de gemoderniseerde, soms gewaagde vertolking. Het theaterbeeld – met duidelijke verwijzingen naar schilderkunst, film en mode – is sober maar gestileerd en prachtig uitgelicht. Zowel filmisch als theatraal is Samson and Delilah wat dat aangaat een voorbeeld van maximaliteit: eigenzinnig, Fries en al vijftien jaar dat waar Opera Spanga (uit Weststellingwerf) voor staat. Liefhebber of niet, op breedbeeld in de slaapkamer is het misschien wel net het juiste afrodisiacum. (Antoinette van Oort)

Harsh Times
(David Ayer, 2005 • Universal)

In Training Day stond een valse smeris tegenover een goedhartige smeris; Harsh Times spiegelt een fout boefje aan een goedhartig boefje. David Ayer, scenarist van beide films, laat met zijn regiedebuut het misdaadplotje achterwege en levert een veel harder en killer staaltje ‘grotestadsrealisme’.

Klaploper Jim (Christian Bale) ambieert een carrière bij justitie, terwijl hij trouwplannen heeft met zijn Mexicaanse liefje. Zijn maat Mike (Freddy Rodriguez) houdt zijn vriendin Sylvia (Eva Langoria uit Desperate Housewives) voor dat ook hij werk zoekt. Ondertussen blowen, zuipen en stelen ze dat het een lieve lust is. Maar Jim heeft in Afghanistan een oorlogstraume opgelopen, is onberekenbaar en hard bezig zichzelf en zijn gabber de afgrond in te werken.

Een opnieuw intense vertolking van een gespierde Christian Bale, weer het tegenoverstelde van zijn uitgemergelde verschijning in Rescue Dawn, kan helaas niet verhullen dat we dit allemaal al eens eerder gezien hebben – soms met minder integriteit, maar meestal met even weinig diepgang en zeggingskracht. Niets nieuws onder de zon dus, om onduidelijke redenen pas tweeëneenhalf jaar na première op dvd gedumpt, met als enige extra een uitvoerig en uitstekend kijkje achter de schermen. (Paul Caspers)

The Hitcher
(Dave Meyers, 2007 • RCV)

Dave Meyers, een succesvolle videoclipregisseur, doet met deze herverfilming wat ondoordachte pogingen om flair toe te voegen aan de akelig rechtlijnige thriller uit 1986. Maar zijn idee van ‘stijl’ is niet van een creatieve regisseur.

Bijvoorbeeld: een heftige actiescène met crashende auto’s en geschiet wordt niet verbeeld met het zinderende realisme waar hij om schreeuwt, maar met verzadigde kleuren, in slow motion en met Animal van Nine Inch Nails op de geluidsband. Een stompzinnige tactiek, die van de kille gruwelfilm die het origineel was een spanningsloze, quasi-flitsende popvideo maakt. Verdere aanpassingen zijn even willekeurige ingevingen: een volkomen ongeloofwaardig staaltje girlpower in het slot, en overdreven gedetailleerde bloederigheid, die je normaal gesproken in satirische horror aantreft.

De oorspronkelijke film was ongeloofwaardig door idiote verwikkelingen rondom de onverwoestbare lifter, maar wist daar door een grimmige sfeer aardig mee weg te komen. Het bijna identieke scenario van de remake is door genoemde wilde kunstgrepen echter onmogelijk serieus te nemen. Sean Bean als de titelfiguur doet zijn best Rutger Hauer uit het origineel na te doen, maar de anonieme tv-acteurs die het opgejaagde koppel spelen verwijzen naar niets anders dan de vervelende trend om recente klassiekers met een zielloze cast en zonder visie aan een hedendaags publiek te slijten. (Paul Caspers)