Uitgemolken

Carnivàle

Carnivàle was twee seizoenen lang het allerbeste wat tv te bieden had, een serie van even consistente topkwaliteit is moeilijk denkbaar. Een intelligent verhaal, uitstekende acteerprestaties, geraffineerde scenario’s, minutieuze aandacht voor couleur locale (taal, sfeer, kostuums en decors), intrigerende personages – Carnivàle had het allemaal, en had daarmee een elan dat doorgaans voorbehouden is aan eersteklas cinema. De ontelbare verwijzingen, bijbels en filmisch (niet altijd even subtiel), maakten het bovendien een cultserie bij uitstek. Jammer dus dat de tweede reeks enige niet-afgeronde elementen bevat, er wilde veranderingen in toon plaatsvinden (tegen het einde krijgt een bloederig expressionisme soms de overhand), en er plotseling wel erg veel expositiedialogen in zitten. De serie kan ook aan een voor de hand liggende valkuil nauwelijks ontkomen: hoe meer er van het mysterie opgelost wordt, hoe minder interessant de reis is. Maar de enige wezenlijke teleurstelling is dat Carnivàle te weinig geld opleverde, zodat de tweede reeks onbevredigend eindigt in een aanzet voor een derde, die uitbleef. Hiermee mag de serie zich scharen bij de grootste andere niet vervolgde series: The Kingdom en Twin Peaks.

Nasmaak

En toch: beter op een hoogtepunt afgelast dan te lang in stand gehouden, zoals de ooit uitmuntende serie Nip/Tuck. De makers gaan in de derde reeks direct de mist in: de kracht van de serie was een ironische balans tussen de groteske verwikkelingen en de realistische karakters, en die balans is vanaf dit moment zoek. Het team achter de controversiële serie vond het nodig om de altijd al zo bizarre situaties van de plastische chirurgiepatiënten en de families van de doktoren te overtreffen, en ging daarbij vaak volledig voorbij aan de geloofwaardigheid van de karakters, die in de eerste twee series zo zorgvuldig neergezet waren.

Nip/Tuck

De verhalen waren in de vorige series soms ook overdreven bizar, maar reeks drie bevat zoveel gruwelijkheid dat de ironie die de serie zo smakelijk maakte, nagenoeg verdwijnt. Nip/Tuck is verzand, en veel afleveringen laten een smerige nasmaak achter, die ten koste gaat van de personages. Bovendien nemen de makers de karakters in de slechtste afleveringen opeens volledig serieus, waardoor de serie in reeks drie bijna moralistisch wordt. Tel daarbij op een juist weer kolderieke onthulling van de identiteit van de seriemoordenaar die al vanaf het begin van de serie aanwezig was, en het is overduidelijk dat de balans zoek is.

Karikaturen

De makers van het fenomenaal populaire Desperate Housewives deden aan het einde van de eerste reeks de gewaagde zet om het belangrijkste moordmysterie op te lossen, en lieten alleen vragen open over veel minder spannende verwikkelingen. Maar de kracht van de serie ligt uiteraard meer de ironische toon en in de sterke karakters dan in de plot, dus ook in de tweede reeks is het genieten van de perikelen van de bewoners van de peperdure laan waar de zon altijd schijnt.

Desperate Housewives

Ook Desperate Housewives wordt echter aanzienlijk zwakker zodra de makers zaken te serieus nemen, en daar heeft de tweede serie veel vaker onder te lijden dan de eerste. Het helpt ook niet dat de meeste personages vaak verworden tot karikaturen, die in dienst staan van dwaze verwikkelingen, zodat het onderscheid met wat de serie juist parodieerde, de soap waarmee iedere tv-kijker bekend is, veel te klein wordt. Alle gevatheid en al het geperfectioneerde acteerwerk ten spijt, na 24 afleveringen wordt duidelijk dat de koek op is. Het voortbestaan van deze serie heeft geen enkel nut meer anders dan het vasthouden van de kijkers.

De box van de tweede reeks van Carnivàle (uitgegeven door Warner) is een prijzige, maar fraaie uitgave met prima extra documentairemateriaal en uitmuntende beeldkwaliteit, en daarmee zijn geld meer dan waard. De karige extra’s bij reeks drie van Nip/Tuck (ook bij Warner verschenen) bestaan net als in de vorige box uit weggesneden scènes en een paar aardige making of-filmpjes. De tweede reeks van Desperate Housewives (Buena Vista) bevat fraai extra materiaal in de vorm van (vaak terecht) weggesneden scènes, interviews en commentaar van de man achter de serie, Marc Cherry.