Nieuwe dvd’s

A Sound of Thunder

(Peter Hyams, 2005 • Dutch Filmworks)

Tijdens het interview moet actrice Catherine MacCormack haar best doen niet in slaap te vallen. Of dat ligt aan de saaie en totaal niet boeiende extra’s op de dubbel-dvd van A Sound of Thunder of aan de film zelf is niet helemaal duidelijk. Het zou makkelijk aan allebei kunnen liggen. A Sound of Thunder is gebaseerd op een kort verhaal van sciencefictionschrijver Ray Bradbury en laat zien hoe tijdreizigers per ongeluk de gehele loop van de evolutie veranderen.

Dat had kunnen resulteren in een vermakelijke sf-actiefilm, maar helaas: A Sound of Thunder is logisch noch geloofwaardig. Met dezelfde ongeïnteresseerdheid waarmee hoofdrolspeler Edward Burns zich door de film sleept, lijken de extra’s op de dvd te zijn gekwakt. Nu zijn we het inmiddels gewend van de serie steelbook-uitgaven (waaronder ook Saw, White Noise, Underworld en Assault on Precinct 13), maar de extra’s van A Sound of Thunder bereiken een nieuw dieptepunt. De ‘behind the scenes’ stelt niets voor en de ‘interviews’ zijn simpelweg dramatisch. De enige die verbazend genoeg wat enthousiasme kan opbrengen voor het geheel is acteur Ben Kingsley (Ghandi, Sexy Beast, House of Sand and Fog), die de rol van excentrieke zakenman Charles Hatton op zich neemt en in deze b-film van tachtig miljoen enigszins misplaatst is. De rest van de extra’s – trailers, clips uit de film, notities en foto’s – zijn het bekijken nauwelijks waard. Helaas, maar net als de film zijn dus ook de extra’s geen succes. (Jenny Hoogeboom)

Lees hier onze uitgebreide biscooprecensie van deze film.

The Original Godzilla Collection

(Diverse regisseurs • Paradiso)

Hoewel allesbehalve compleet, is dit een onverwacht fraaie dvd-verzameling. Deze tiendelige reeks Japanse monsterfilms wordt uitgebracht in de originele taal, met meestal de correcte beeldverhouding en is voorzien van fraai hoesontwerp met triviale feitjes – die de distributeur van IMDB geplukt heeft. De eerste Godzilla-film (Ishiro Honda, 1954) is een atoombomoorlog-allegorie en daarmee ook de enige die serieus genomen kan worden.

Godzilla begon als angstaanjagend monster maar werd al gauw een good guy, en de rest van de films zijn daarom allemaal kolderieke monsterfilms, overigens van wisselende kwaliteit. Deze collectie (de tien dvd’s zijn genummerd maar los te koop) is een schijnbaar willekeurige selectie uit de tot nu toe 28 Godzilla-films. Naast de allereerste is een handvol uit de klassieke reeks opgenomen, een paar uit de vs.-reeks (waarin het beest de strijd aangaat met gedrochten als Mechagodzilla en Biollante), en drie recente big-budget-Godzilla-films, uit de nieuwe reeks die als antwoord op de Amerikaanse versie uit 1998 van start ging. De laatste film van vóór de revival, Godzilla vs. Destroyah (1995), waarin de held onherroepelijk sterft, ontbreekt. (Paul Caspers)

Breaking News (Dai si gein)

(Johnnie To, 2004 • Total Film)

Hij is inmiddels vaste gast in Cannes, maar Johnnnie To is in feite niet meer dan een routinefilmer die clichématig vakwerk aflevert. Waarom wordt Breaking News bij een arthousedistributeur uitgebracht? Was men onder de indruk van een paar willekeurig toegepaste technische foefjes? De sporadische splitscreen en een zeer uitvoerig tracking-shot in de openingsscène (pure krachtpatserij – de opname is allesbehalve vloeiend) voegen niets toe aan deze plotloze politiethriller.

Misschien zochten ze een nieuwe Infernal Affairs, maar die superieure variant op het politie- en schurkengenre heeft een standaard gezet die ik nog geëvenaard moet zien worden. Van een film als deze draait To (P.T.U., Fulltime Killer) er elk jaar wel eentje in elkaar – de rest van zijn tijd besteedt hij aan het regisseren van komedies, desnoods met behulp van een tweede regisseur. To doet een halfslachtige poging een nieuwe dimensie aan een middelmatige thriller toe te voegen door de media als invalshoek te gebruiken, maar overtuigend wordt het nergens; zijn film blijft een haastige routineklus. Als genreproduct is de film niet echt slecht, want de regisseur doet wat er van hem verwacht wordt: een enkel gegeven (politie jaagt op boevenbende) gebruiken voor een aantal prima suspense- en actiescènes. Maar het ontbreekt Breaking News aan charismatische acteurs en het onontkomelijke feit dat je het allemaal al eens eerder hebt gezien. Deze overbodige dvd-uitgave en had had dan ook beter geweid kunnen worden aan een Hong Kong-film van hoger allooi. Voorzien van een trailer en een kort interview met de regisseur. (Paul Caspers)

The Last Seduction

(John Dahl, 1994 • A-Film)

John Dahl toonde zich al in zijn eerste speelfilm (Kill Me Again, 1989) een fervent liefhebber van film noir, maar The Last Seduction is een onverwacht perverse variant op het genre. Het is opnieuw een speelse thriller met een aan de oppervlakte conventioneel verhaal, maar de regisseur grijpt zijn kans om er een ingenieus schouwspel van de maken met veel duivels zwarte humor.

De femme fatale is deze keer Bridget (Linda Fiorentino), een hebzuchtige yuppie die de goedbedoelende Clay (Bill Pullman) op een akelige manier belazert. Maar daar blijft het niet bij: de regisseur goochelt met sekseconventies in een film boordevol slinkse zelfreferenties en slimme toespelingen op genreconventies, en maakt van The Last Seduction een opmerkelijke thriller met een gemeen randje. Het resultaat is zo goed als een neo-noir kan zijn. Fiorentino en Pullman spelen uitstekend, en zouden later terugkeren in Dahls Unforgettable en zijn aflevering van de tv-reeks Fallen Angels. The Last Seduction vond, net als Dahls uitstekende Red Rock West uit 1992, zijn première oorspronkelijk op kabel-tv, maar werd later een bescheiden bioscoopsucces. Geen extra’s. (Paul Caspers)

Tempus Fugit

(Enrich Folch, 2003 • De Filmfreak)

Tempus Fugit werd overladen met prijzen op minder prestigieuze filmfestivals. Dat kan een teken zijn van een miskend meesterwerk, maar in het geval van Tempus Fugit is het misschien teveel eer. De charme van deze Catalaanse productie is wel duidelijk: het is een slimme film met een boeiend verhaal

(tijdreizen was niet zo intelligent én vermakelijk sinds de Back to the Future-reeks), aparte typetjes en goedmoedige humor. Bovendien is het feit dat een onbekende Spanjaard met zo’n verfrissende tijdreisfilm op de proppen komt natuurlijk fraai. De zwakheden zijn helaas even evident: een obligaat traditionele romance en een vermakelijk maar overbodig subplot rond een voetbalwedstrijd, een hier en daar hakkelend tempo en een voorspelbare afloop zorgen ervoor dat Tempus Fugit zijn beloftes niet waarmaakt. De dvd is voorzien van een schitterend staaltje retro-cinema: The Midas Touch, een zwijgende korte komediefilm over een magische vulpen, die de regisseur in 1991 maakte. Dit filmpje was nog niet eerder beschikbaar en vormt daarmee een zeer imposante extra op deze verder kale uitgave. (Paul Caspers)