Sunshine

Het uitgangspunt doet denken aan The Core en Armageddon, maar omdat Danny Boyle een getalenteerd filmmaker is heeft Sunshine meer weg van de echte science fiction-klassiekers. Sunshine ziet er bijvoorbeeld minstens zo artistiek verantwoord uit als 2001: A Space Odyssey. Het ruimteschip waarmee de crew naar de zon afreist, is een enorm gevaarte waarvan je tijdens de reis ieder hoekje leert kennen. Ondanks de grootte is het overtuigend claustrofobisch. De surrealistische verhaallijn brengt Solaris in gedachten. Mooie special effects, goede geluiden en een spannende soundtrack (Boyle heeft een naam hoog te houden op dat gebied) maken de film even overweldigend als de Alien reeks. En toch zal Sunshine niet de klassieker worden die het belooft te zijn. Daarvoor ontbreekt het de film helaas aan een degelijk verhaal.

Tien kleine negertjes

Zeven jaar voordat het ruimteschip Icarus II vertrekt met de bom aan boord, heeft de Icarus I een poging gewaagd. Niemand weet waarom die missie mislukt is, maar de bemanningsleden van Icarus II staan op het punt om erachter te komen. Het is geen prettige ontdekking. Scenarioschrijver Alex Garland weet meestal wel raad met een verhaal over een groepje mensen dat het vege lijf moet zien te redden – denk maar aan 28 Days Later of zijn eveneens door Boyle verfilmde cultboek The Beach. Ditmaal vergeet hij echter om het psychologische aspect van het verhaal uit te werken. Dan krijg je al snel het effect van de tien kleine negertjes: welk bordkartonnen poppetje gaat er nu eens aan?

Danny Boyle probeert er een emotionele dimensie aan te geven door met de camera heel dicht op de huid van de acteurs te gaan zitten. Cillian Murphy, die de bomexpert Capa speelt, kan die techniek als enige aan. Net als in 28 Days Later legt hij net genoeg kilheid in zijn lichtblauwe ogen met de lange wimpers om duidelijk te maken dat hij niet alleen om zijn uiterlijk gecast is (Van Murphy gaan we meer horen. Het is alleen maar afwachten totdat de vrouwenbladen hem opmerken!). Jammer toch dat ze voor zo’n belangrijke reis maar één bemanningslid leren hoe de bom precies ontkoppeld moet worden. Überhaupt gek dat alle bemanningsleden net van de ruimtevaartuniversiteit lijken te komen en daar kennelijk overdreven veel tijd in de sportschool hebben doorgebracht. Het zijn misschien kleinigheden, maar ze helpen niet echt mee om de film geloofwaardig te houden.

Ongeloofwaardige horror

Het gegeven van de afstervende zon mag dan helemaal wetenschappelijk verantwoord zijn, voor de rest lijken Boyle en Garland zich niet erg om de geloofwaardigheid van het verhaal te bekommeren. De film begint als een visueel indrukwekkende, maar verder wat saaie en uitleggerige sf-film. Als er problemen optreden met het ruimteschip wordt er een spanning gecreëerd die niet helemaal werkt, omdat de personages te eendimensioneel zijn om met ze mee te leven. Desondanks maakt het spookachtige camerawerk dan nog veel goed.

Vervolgens, als het schip het signaal van de Icarus I opvangt en besluit uit te vinden wat er met het oudere broertje gebeurd is, verandert Sunshine in het soort horror dat Hollow Man van Paul Verhoeven in gedachten roept. Een griezel met een verbrande huid duikt overal op en probeert om onverklaarbare redenen alle bemanningsleden te vermoorden. Zucht.

Twijfelachtig

Danny Boyle is al sinds Shallow Grave een van die regisseurs waarvan je niet kunt wachten tot er weer een film uitkomt. Hij zou niet in staat zijn om Sunshine helemaal om zeep te helpen. Een religieus thema en de ethische kwesties die in de film naar voren komen, geven Sunshine nog net wat diepgang mee. Het is net te weinig. De film die alles in zich had om een klassieker te worden, blijft steken op twijfelachtig niveau. Eigenlijk zouden creatieve helden als Boyle en Garland hun fans zoiets niet mogen aandoen.