Capote

Capote wijkt af van de gemiddelde biopic, omdat de film niet de gehele carrière, maar een specifieke periode in het leven van Truman Capote belicht, namelijk de periode waarin hij zijn inmiddels wereldberoemde boek In Cold Blood schreef. In November 1959 leest Truman Capote een artikeltje in de krant over een viervoudige moord in het dorpje Holcomb, Kansas. Hij besluit voor The New Yorker te gaan schrijven over de situatie in Holcomb na de schokkende gebeurtenis. Samen met zijn jeugdvriendin en collega-schrijfster Nelle Harper Lee vertrekt hij naar Kansas. Langzamerhand weten de twee het vertrouwen van een aantal sleutelfiguren in de moordzaak te winnen, waardoor ze exclusieve informatie kunnen bemachtigen. De moordenaars zouden in eerste instantie geen onderwerp van het artikel zijn, maar zodra Capote kennismaakt met de twee mannen verandert dit. Hij wil hierna niets liever dan achterhalen waarom ze een familie omgebracht hebben. Capote besluit zijn artikel uit te breiden tot een roman, een van de eerste non-fiction novels in de geschiedenis van de literatuur. Deze beslissing zal zijn leven voorgoed veranderen.

Charismatische schrijver

In Capote wordt er weinig aandacht besteed aan de daadwerkelijke moorden en gaat alle aandacht naar de persoon Truman Capote en de manier waarop In Cold Blood zijn leven heeft beïnvloed. Capote blijkt een ingewikkeld en interessant persoon te zijn, die aan het einde van de film nog steeds niet volledig te doorgronden is. Philip Seymour Hoffman kroop in de huid van de charismatische schrijver en zette hem neer als een intelligente, egocentrische en veelzijdige persoonlijkheid met een controversieel gevoel voor humor. Dit lijkt een afweermechanisme tegen de vooroordelen die men over hem heeft op basis van zijn vreemde stemgeluid en overduidelijke homoseksualiteit. Capote deinst er niet voor terug om mensen te manipuleren en vaak onthult hij iets persoonlijks om er informatie voor terug te krijgen. Voor een goed verhaal heeft hij veel over; zijn nieuwsgierigheid blijkt keer op keer sterker te zijn dan zijn angst en geweten. Hij lijkt zelfverzekerd, maar vraagt constant om aandacht en bevestiging. Het feit dat er van Capote geen eenduidig beeld geschetst wordt, maakt de film interessant.

Ingetogen

Van opvallende cinematografie, overdonderend geluid of een ingewikkeld plot moet deze film het niet hebben. Het geluid valt soms juist op door afwezigheid; eventuele muziek is heel subtiel en fungeert vaak als een opmaat voor dramatische momenten, waardoor een korte explosie van geluid in de scène extra doordringend is. Het kleurgebruik is vrij natuurlijk, behoorlijk sober en vrij donker en de panoramashots van de weidse vlakten van Kansas zijn een lust voor het oog. De ingetogen manier waarop het verhaal verbeeld wordt, zorgt ervoor dat alle aandacht op de prestaties van de acteurs komt te liggen. Zij moeten de film dragen en gelukkig kunnen ze dat. Vooral Hoffman laat geen steekje vallen en lijkt zich schijnbaar moeiteloos het hoge stemmetje, de gebaren en zenuwtrekjes van Truman Capote eigen gemaakt te hebben. Door spaarzame dialogen moet hij veel uitdrukken met zijn houding, mimiek en ogen. Blikken lijken even belangrijk als woorden; door de vele close-ups krijgen we het gevoel heel dicht bij de personages te komen, waardoor het gevoel zich opdringt dat ons een stiekeme blik wordt gegund op gebeurtenissen waar we eigenlijk geen getuige van mogen zijn. De hoofdrolspelers laten zelfs bij dramatische gebeurtenissen vooral subtiele gezichtsuitdrukkingen zien, wat dit intieme gevoel versterkt.

Vragen

Wat Capote ook tot een bijzondere biopic maakt, is de kritische houding ten opzichte van het hoofdkarakter. In films als Ali en Ray worden zo nu en dan ook de mindere kanten van de hoofdpersonen getoond, maar uiteindelijk worden deze toch neergezet als sympathieke legendes. In Capote is het minder duidelijk hoe de filmmakers willen dat je denkt over de hoofdpersoon. Truman Capotes nieuwsgierigheid is besmettelijk, maar roept ook veel vragen op. Hoe ver kun je gaan? Hoe behandel je een moordenaar die overduidelijk schuldig is, maar ook menselijk genoeg om je mee te kunnen identificeren? De antwoorden moet de kijker zelf invullen, waardoor Capote nog lang door het hoofd blijft spoken.