Hamlet 2

Een film met de titel Hamlet 2 intrigeert. Gaat het hier om een serieus bedoeld vervolg op Shakespeares meesterwerk of is het een flauwe komedie die, op de titel na, niets gemeen heeft met het illustere origineel? Het antwoord ligt in het midden in deze uitermate geestige film, die hopelijk de definitieve doorbraak betekent van het komische genie Steve Coogan.

Coogan is Dana Marschz, een mislukte acteur met een onuitspreekbare achternaam die werkt als dramadocent op een middelbare school in Tuscon, Arizona. Met zijn twee enige, iets te enthousiaste, studenten maakt hij elk jaar een toneelbewerking van een bekende film die vervolgens genadeloos de grond in worden gestampt door de plaatselijke recensent, een dertienjarig jochie. Als Marschz onverwacht een grote groep ongeïnteresseerde leerlingen voor zich krijgt en hij van de schoolleiding te horen krijgt dat het vak drama volgend jaar wordt geschrapt, besluit hij zijn magnum opus te schrijven: Hamlet 2. Dat iedereen in het eerste deel sterft, zoals de lokale recensent hem voorlegt, is voor Marschz geen enkel probleem. Dan bedenken we toch gewoon een tijdmachine?

Impotent

Hamlet 2 is een parodie op de inspirerend bedoelde schooldrama’s waarin een idealistische docent een groep studenten tot ongekende hoogtes weet voort te stuwen (Dangerous Minds, Freedom Writers). Dana Marschz is niet bepaald de aangewezen persoon voor de rol van inspirerende leraar. Hij worstelt met zijn mislukte carrière, zijn mislukte huwelijk met Brie (Catherine Keener) en daarbovenop ontdekt hij ook nog eens dat hij impotent is. Coogan speelt hem geweldig, met alle megalomane maniertjes die bij een aan zelfoverschatting lijdende acteur horen. Het leukst aan Hamlet 2 is de politieke incorrectheid. Het uiteindelijke resultaat van Marschz’ schrijfkunsten, waarin in een musical Hamlet door middel van een tijdmachine tot leven wordt gewekt en onder muzikale begeleiding van het Tuscon Homokoor nummers als ‘Rock Me Sexy Jesus’ en ‘Raped in the Face’ ten gehore brengt, zijn zo idioot dat het onvermijdelijk hilarisch wordt.

Toch is de film bij vlagen wat onevenwichtig. Zo worden te veel genreclichés toch weer gebruikt, zoals het verlegen muurbloempje dat in de samenwerking met haar vrienden opbloeit en het ‘probleemkind’ dat toch niet zo eenvoudig te ontleden is als op het eerste gezicht lijkt. Ook de vreemde rol van Elizabeth Shue die zichzelf speelt is niet altijd even geslaagd. De politiek incorrecte grappen vormen een schril contrast met scènes die uit een gemiddelde Amerikaanse highschool komedie lijken te zijn geplukt en zorgen ervoor dat het niet altijd even duidelijk is wat regisseur Andrew Fleming nu precies wil. Wie daar echter niet over wil nadenken zal een prima avond beleven aan de talenten van Steve Coogan, en de plezierige chaos die Hamlet 2 geworden is.