Overbodige herhalingsoefening

Hij begint sterk: de openingsscènes zetten de toon voor een vakkundige en pretentieloze horrorfilm, die een stuk vlotter en vermakelijker lijkt dan Cravens prutswerk van weleer. Aja en zijn scenarioschrijver Grégory Levasseur (beiden maakten eerder Haute Tension) nemen bovendien deze keer wel de moeite om ‘echte’ personages neer te zetten: de familie met aanhang die in de Texaanse woestijn strandt, is veel geloofwaardiger dan Cravens banale slachtoffers.

Murw beuken

Daarom is het eerste uur van The Hills Have Eyes nog redelijk beklemmend, maar al gauw gooit Aja de geloofwaardige spanning volledig overboord en verzandt de film jammerlijk in een stereotype-slasher, inclusief een clichématig einde. Als de familie de strijd eenmaal aangegaan is met de mismaakte psychopaten, verandert zijn film in één grote, krampachtige poging om het publiek murw te beuken. Aja probeert dit met de meest rudimentaire middelen: visuele schokeffecten (slachtscènes met skip-frame-techniek), een akelige soundtrack (monotoon lawaai door Tomandandy) en door net even verder te gaan dan waar de doorsnee horror ophoudt.

De tijden zijn veranderd: deze keer wordt er wel een (absurd groot) pistool op de blèrende baby gericht, wordt Brenda veel bruter aangerand, en worden de achterlijke belagers met veel meer en gedetailleerder sadisme van kant gemaakt. De dreiging van seksueel geweld is meer voelbaar, de moorden en verminkingen zijn explicieter.

Effectbejag

Craven choqueerde dertig jaar geleden omdat zijn film baanbrekend was, maar Aja bereikt dit effect geen moment. De grenzen van het toelaatbare mogen inmiddels ruim verlegd zijn, toch blijft Aja er netjes binnen: de baby blijft ongeschonden en de helden zegevieren. Daarom is The Hills Have Eyes niet meer dan een overbodige herhalingsoefening, die pretendeert meer te durven maar jammerlijk blijft steken in effectbejag.

Voor zo’n nihilistische film is het ook jammer dat de makers zich toch genoodzaakt achtten om het verhaal te rationaliseren: het is in de nieuwe versie veel explicieter dat de freaks bewoners van een mijnwerkersdorpje zijn, die door de stralingen van nucleaire tests door de overheid gedegenereerd zijn. Deze terloopse ironie ligt er veel te dik bovenop, en bovendien is slinks commentaar op kernwapenontwikkeling, wapenbezit en republikeinse waarden, dat in een handvol scènes opduikt, ietwat dubieus voor een Fransman die zich gewillig laat strikken door schaamteloze Amerikaanse geldkloppers.