The Lake House

In The Lake House hebben Kate (Bullock) en Alex (Reeves) beide het huis van hun dromen gevonden: het ‘Lake House’ uit de titel. Hij in 2004, zij in 2006. Door een mysterieuze speling van het lot kunnen de twee door de brievenbus van het huis met elkaar communiceren, waarna ze meer dan vriendschap gaan voelen voor elkaar. Het verhaal is erg onwaarschijnlijk, maar in de wereld van de film – waarin mannen kunnen vliegen en meisjes uit de televisie kruipen – is dit niet eens het meest onwaarschijnlijke ooit bedacht. Zolang je maar niet te veel nadenkt over wat er allemaal niet klopt.

Geen grenzen

In een film als deze draait het vooral om de prestaties van de acteurs. De twee hoofdrolspelers hebben te maken met de complicerende factor dat ze vrijwel geen screentime samen hebben, omdat ze in twee verschillende tijden leven. Daarom is het knap dat Reeves en Bullock weten over te brengen dat hun liefde geen grenzen kent. Na de nodige introducties tot hun zeer verschillende levensstijlen, kun je als kijker bijna niet anders dan meeleven met Alex en Kate: hoe frustrerend moet het zijn als de mogelijke liefde van je leven op deze manier onbereikbaar is. Vooral Bullock blinkt uit, ze laat zien dat ze meer kan dan de flauwe komedies waar ze de laatste jaren mee op de proppen kwam.

Waar de hoofdpersonages vol aandacht worden uitgewerkt, is er minder ruimte voor de bijfiguren – die toch niet door de eerste de besten worden vertolkt. Alex’ vader, een gerenommeerd architect, wordt gespeeld door Christopher Plummer en Kates moeder door ‘onze’ Willeke van Ammelrooy. De relatie tussen de kinderen en hun ouders wordt niet echt uitgewerkt, terwijl er zoveel meer in had gezeten. Het verhaal draait wat dat betreft zozeer om de relatie tussen Kate en Alex, dat hun ouders er net zo goed niet hadden kunnen zijn.

Communicatie

Het is mooi dat Alex en Kate – in een tijd waarin de meeste schriftelijke communicatie via de computer verloopt – corresponderen via brieven en kattebelletjes . Het geeft net dat beetje meer: het is romantischer en tastbaarder. Aan de andere kant is het absurd dat de twee elkaar maar niet tegenkomen, een klein briefje met ‘Ik ben op die locatie op die datum’ zit er niet in. In plaats daarvan wordt het plot opeens vertroebeld door oude en nieuwe relaties en een voorspelbaarheid van heb-ik-jou-daar. De film kabbelt vervolgens maar door, en hoewel de film niet eens aan de lange kant is, lijkt hij dat daardoor wel.

The Lake House is een lieve, kleine film, met weer eens echte mensen in de hoofdrol, in plaats van de piraten en supermannen die deze zomer verder over het witte doek banjeren. Zeker geen film om twee jaar lang te onthouden en er dan nog eens over te corresponderen, maar dankzij Reeves en Bullock toch zeker de moeite waard.