Van de liefde bezeten

De jonge Adèle is niet zo met liefde bezig. Haar aandacht gaat meer uit naar lezen en naar lekker eten. Wanneer haar schoolvriendinnen haar er op wijzen dat de knappe Thomas wel een oogje op haar heeft, kan ze dat maar moeilijk aannemen. Evenals complimentjes dat ze toch echt wel een mooi meisje is.

Wanneer Thomas haar mee uit vraagt,  hoeft Adèle daar echter niet lang over na te denken. Maar dan, geheel onverwachts, wordt ze als een bliksemschicht getroffen door iemand die haar passeert op straat. Een stoere jonge vrouw met blauw haar, die zonder gêne arm in arm loopt met haar vriendin. Blikken over en weer. Geraakt en niet meer vergeten.

Letterlijk, want na het uitje met Thomas is het niet de seksuele verbeelding met hem,  maar met de blauwharige vrouw die Adèle in hogere sferen brengt. Een verliefdheid die ze niet kan plaatsen, maar ook niet kan uitwissen.

Passionele liefde
De ontmoeting met de blauwharige Emma blijft niet lang uit. Wanneer Adèle door haar homoseksuele vriend Valentin een homobar ingeloodst wordt, ontdekken de twee elkaar weer. Het vormt het begin van een spanningsvolle relatie.

Een relatie, waarin Adèle zich laat onderdompelen. Maar ondanks de grote aantrekkingskracht zijn er in het begin al aantoonbare verschillen. Dat is niet zozeer de leeftijd, of de seksuele of liefdeservaringen. De sociale context van de twee is totaal anders. Adèle komt uit een arbeidersgezin, waarin vooral gekeken wordt naar sociale zekerheid. Vandaar ook dat zij lerares wil worden. Emma daarentegen heeft een intellectuele en artistieke inslag, gevoed vanuit haar familie, en hoopt op een expositie van haar kunstwerken door een bevriend en gerenommeerd galeriehouder.

Alsmede de keuze voor hun beroep, is er ook onderscheid in karakter. Adèle bescheiden en ingetogen, Emma zelfverzekerd. Maar in de liefde zijn zij één. Al vanaf het begin, waarin de twee elkaar als toevallige passanten tegenkomen, tot het moment dat zij gaan samenwonen. Ze geven zich onvoorwaardelijk aan elkaar, met een overweldigende passie.

Dicht op de huid

Losjes gebaseerd op Julie Marohs graphic novel ‘Le bleu est une couleur chaude’, toont de film, die twee hoofdstukken beslaat, het verloop van een lesbische liefdesrelatie. Daarin draait het niet zozeer om het feit dat het om een liefde tussen twee vrouwen gaat. Het gaat meer om hoe sterk liefde kan zijn, ongeacht de sekse. Kechiche, bekend van sociaal-realistische drama’s als La graine et le mulet (2007) en Vénus noire (2010), hanteert een realistische stijl. Hij zit zijn personages dicht op de huid, vaak letterlijk, door bijvoorbeeld in te zoomen op Adèle’s mond wanneer zij eet.

De beelden van Adèle etend, een echte ‘lekkerbek’, toont hoe ze kan genieten, kan opgaan in een bepaald gevoel. Een gevoel dat ook tot uiting komt in de seksscènes, die lang en expliciet in beeld worden gebracht. De verstrengelde en aftastende lichamen van de twee vormen een intieme choreografie. De scènes zijn oprecht en passioneel, zonder enig gevoel van geforceerdheid.

Daarin ligt precies de kracht van Kechiches film. Hij heeft veel oog voor detail, voor karakterontwikkeling en voor sociale context. Hij neemt de tijd om zijn personages te leren kennen, maar ook de complexiteit van het leven te tonen. Hoe mooi en passioneel de liefde tussen Emma en Adèle ook is, de verschillen vormen uiteindelijk een breekpunt. Emma zoekt uitdaging, verkent grenzen. Adèle kiest voor veiligheid en zekerheid. Wanneer ze samen na een huisfeest in bed liggen, vraagt Emma waarom Adèle niet gaat schrijven. Adèle legt uit dat ze dat voor zichzelf wil houden. Wanneer Emma haar wijst op het belang van een passie en hieraan toegeven, geeft Adèle aan dat Emma haar passie is. Een feit dat terugkomt in de werken van Emma, waarin een naakte Adèle trefzeker model staat. Voor Emma. Alleen voor Emma.

Verdiende Gouden Palm

Kechiche toont hun liefde op een bijzonder intieme wijze. Liefdevol, intens, pijnlijk, overrompelend. De kijker kan niet anders dan zich daar aan overgeven. Actrices Léa Seydoux  (bekend van Sister en Belle Épine) en Adèle Exarchopoulos zetten uitzonderlijke prestaties neer. Vooral laatstgenoemde in haar rol van Adèle (er is bewust gekozen voor haar eigen naam, om zo nog meer op te gaan in haar karakter) laat iedere vorm van emotie haarfijn zien. Zowel seksueel als in sociale situaties, waarin het schaamrood letterlijk op haar wangen staat wanneer klasgenoten haar confronteren met haar nieuwe liefde.

Kechiche vraagt veel van zijn acteurs. Hij wilde tot het uiterste gaan, wat ondermeer lange draaiuren tot gevolg had. De twee actrices hebben inmiddels een boekje opengedaan over de samenwerking, wat enige smet werpt op het met een Gouden Palm ontvangen epos. ‘De film zou niet uitgebracht moeten worden’ zijn de woorden van de regisseur zelf. Het is te hopen dat de vete bijdraait, want La vie d’Adèle is, in zijn volle drie uur, een overweldigende en lang na broeiende kijkervaring. Een die toont hoe mooi liefde kan zijn, maar ook hoe schrijnend pijnlijk.