Een dagje op de Drentse hei

Sinds 1989 ga ik met mijn vader en zijn vrienden mee naar de races op het beroemde circuit van Assen. Ik was nog maar een jaar of twaalf, en echt verstand van motoren had ik niet. Al onwetende luisterde ik gefascineerd naar de anekdotes en avonturen die de groep bij vorige edities hadden meegemaakt. Namen als Agostini, Middelbrug en Hartog vlogen me om de oren. TT was naast motoren vooral mensen kijken, want je zag de meest bizarre creaties voorbij lopen. Het is nu 2002, en mijn vriendin gaat voor het eerst mee. Ik ben inmiddels al zo vaak geweest dat ik mijn eigen anekdotes heb verzameld. Streuer, Spaan, De Vries, Zeelenberg en Molenaar hebben mij begin jaren negentig enkele spannende middagen bezorgd. Nederlandse overwinningen en podiumplaatsen zaten er de laatste drie jaar niet echt in, maar mijn enthousiasme voor een middagje Assen is er niet minder om geworden.

Met m’n Marie naar de TT

De dag begint om een uur of elf. Met z’n twintigen verlaten we mijn ouderlijk huis in Hijken (nog zo’n gehucht) en fietsen we via de heide en Laaghalen naar het circuit. Hoe dichter we bij het circuit komen, hoe gevaarlijker de tocht wordt. Auto’s, motoren, fietsen en voetgangers persen zich dwars door elkaar over kleine boerenlandweggetjes. De buurtbewoners zetten hun stoeltjes in de tuin en kijken naar de bonte stoet die elk jaar weer langs hun huizen trekt. Een open busje rijdt stapvoets door terwijl de inzittenden alvast een eigen feestje begonnen zijn. De zijdeuren staan wagenwijd open, en het bier vloeit rijkelijk. De klassieker Met m’n Marie naar de TT klinkt krakend uit een box in de hoek van het busje.

Urine en koude patat

Na het vastzetten van onze fietsen begeven we ons op het terrein. Donkere wolken boven het circuit, dus regen is zeker niet uitgesloten. De lucht van rubber en benzine vermengt zich met urine (hé, dat rijmt). Ook een vertrouwd beeld: rijen naast elkaar staande mannetjes die in een slootje pissen. Iedereen verdringt zich voor de hamburgerkraampjes waar men zonder problemen twee euro vijftig uitgeeft aan een half koude hamburger of worst. De patat is niet te eten, de bakjes worden steeds kleiner, en het vet is niet goed meer, perfect dus.

Leesvoer voor de fans

Toen ik in ’89 voor het eerst ging kregen we 5 gp’s voorgeschoteld: de 80cc, 125cc, 250c, 500cc en de zijspannen. Tegenwoordig zijn er nog maar drie races waar men voor komt. Zo’n BMW race is leuk voor de liefhebber, maar op de tribune vermaakt men zich met het programmaboekje, een biertje en de uitgebalanceerde inhoud van een prachtig knaapjesblad als FHM (voor de gelegenheid gratis bijgeleverd bij het programma boekje). Nadat ik hierin heb gelezen hoe ik nymfomanen kan neuken, wat de lekkerste wijven zijn en dat vreemdgaan iets is wat je beslist moet doen voor je dertigste is het tijd voor de eerste GP.

Weinig spektakel

De 125cc en 250cc zijn voor het publiek een tikje teleurstellend. De races zijn allesbehalve spannend te noemen, en bovendien geen Nederlander of Duitser die voorin meedoet. Dat Jarno Janssen uiteindelijk 17e in de 250cc wordt zal het publiek dan ook niet op de banken brengen. Een valpartij hier, een pitspoes daar en vooral veel dronken grappen lijken de voornaamste vormen van vermaak. Zodra de pitspoezen met de startbordjes het circuit oplopen worden diverse verrekijkers tevoorschijn gehaald. Even dreigt het dan toch te gaan regenen, maar het blijft bij een paar spettertjes. Al met al lijkt het een rustig middagje te worden, zo eentje waar God kijkt, en ziet dat het goed is.

Rossi di BOSSi

Dit alles verandert als de vroegere 500cc (tegenwoordig het dat MotoGP) begint. Publieksfavoriet Rossi komt bij de start niet goed weg, en ligt derde. Al snel steekt hij ex-kampioen Biaggi voorbij en om een direct duel om de eerste plek uit te vechten met Alex Barros uit Brazilië. Het publiek wordt steeds enthousiaster en vuurt de beide kemphanen aan. De kenners schudden echter wijs het hoofd. Rossi speelt een spelletje, zijn motor is duidelijk beter, en hij houdt zich in. Een ronde of twaalf houdt Rossi de schijn op, maar dan geeft hij vol gas en demonstreert hij waarom zijn team alle races dit jaar heeft gewonnen. In twee ronden is het gat met Barros zo groot dat de laatste ronden een formaliteit blijken. Het publiek blijft enthousiast toeteren en zwaaien, mede door een toch redelijke klassering van Nederlander Jurgen Van der Goorbergh die zijn Honda naar een keurige tiende plek weet te sturen.

Chaos alom

De finish van Rossi is voor het publiek een teken om over de hekken te klimmen en het circuit te betreden. Mannen rennen uitgelaten met opblaaspoppen rond, steppen dronken over het circuit of proberen een schouderklopje aan de winnaar uit te delen. Nog snel even een vlaggetje kopen, en dan op weg naar huis. Wederom proppen duizenden mensen zich op de omringende modderpaden en landweggetjes, voor de vaste TT ganger een welbekende chaos. Soms lijkt het ongelofelijk dat er relatief zo weinig ongelukken gebeuren als je de hoeveelheden bier koppelt aan de chaos bij het vertrek van het circuit. Eenmaal weer op de hei keert de rust terug. Het is zo ongeveer half zes, en moe maar voldaan fietsen we toch nog in het zonnetje naar huis. Dag TT-Assen, tot volgend jaar!