De Nederlandse bejaarde
.
Het komt niet vaak voor, maar bij deze wil ik een uitzondering maken: het
onderwerp is deze keer niet door mij verzonnen maar door een vriend. Hij
maakt zich namelijk erg druk om een verschijnsel in de maatschappij waar nu
echt aandacht aanbesteed moet worden. Aangezien ik een oprechte hartekreet
niet onverschillig aan mij voorbij kan laten gaan zal ik op zijn verzoek
ingaan en deze column wijden aan de bejaarden van Nederland.
U zult zich nu afvragen wat er mis is met de Nederlandse bejaarde. Dat was
mij evenzeer onduidelijk totdat ik mijn vriend verzocht zijn angstige
gevoelens nader uiteen te zetten. Want wat blijkt: de Nederlandse bejaarde
is niet in staat de vruchten van de automatisering te benutten. Zo zijn
bejaarden niet in staat pinautomaten te bedienen, kunnen ze geen kaartjes
kopen voor de trein uit een automaat en is chippen – als dat nog bestaat –
voor hen een mission impossible. Nu zou ik me niet zo druk maken om dat
laatste aangezien chippen volstrekt nutteloos is: een goedkope truc van
banken om geen telefoonkosten aan pintransacties te hoeven betalen. En
bovendien volstrekt nutteloos aangezien de bejaarde altijd met de
legendarische knip rondloopt overvol met stuivers, dubbeltjes en kwartjes om
tergend langzaam de kruidenier of de bakker – waar ik jammer genoeg zo nu en
dan ook kom – te verblijden met kilo`s kleingeld om de gebakjes wel precies
gepast te betalen.
Maar hoe komt de bejaarde aan dat geld? De AOW wordt evenals het pensioen
gestort op de bankrekening. Hoe krijgt de bejaarde het weer van die
bankrekening weer af? U raadt het antwoord wel – maar daar steekt ook het
probleem, aldus mijn vriend. Contant geld bij de balie halen is er niet meer
bij nu de banken zich genoodzaakt voelen de plaatselijk kantoren te sluiten
omdat de kwartaalwinst anders wel eens onder het miljard kan duiken. Ik heb
een bankrekening bij Abn-Amro, toch is het kantoor op een paar honderd meter
van mijn huis gesloten. Er hangt achter het raam een A4`tje met daarop de
mededeling dat ik naar het dichtstbijzijnde kantoor op twee kilometer
afstand moet voor een levende medewerker. En dat is in de binnenstad! De
gemiddelde bejaarde redt dat nooit binnen een etmaal. Voor de niet-bejaarde
is dat ook geen enkel probleem aangezien pinnen veel sneller gaat. Echter,
en nu weer mijn vriend aan het woord: een bejaarde kan niet pinnen.
Wat moet het een ramp zijn om bejaarde te zijn. Ik durf het me niet eens
voor te stellen hoe rampzalig. Wat een schande dat de ouderenpartijen een
aantal jaren geleden door interne machtsstrijd ten onder zijn gegaan; zij
laten de bejaarde nu als een volstrekt onvertegenwoordigde bevolkingsgroep
in het sop gaarkoken. Maar zou de regering wel in staat zijn een private
onderneming als Abn-Amro te verplichten loketten aan te houden? Of de NS
dwingen nog meer personeel in dienst te nemen om kaartjes te verkopen? De
Staat is nog wel enig aandeelhouder alleen schijnt de NS het niet zo met
personeel op te hebben.
Ik hoop dat ik in het bovenstaande aan de hartekreet van mijn vriend
tegemoet heb kunnen komen. En bovenal hoop ik dat u wat meer respect kunt
opbrengen voor de bejaarde medemens als u weer bij de bakker in een schier
eindeloze rij staat aangevoerd door een bejaard medemens, want – om met GTA2
te spreken: Respect is everything.
(RED : Hou jullie ogen open, binnenkort komt GTA 3 uit!)
