Castlevania: Aria of Sorrow

Het spel begint met een fenomeen dat we hier in Nederland ook kennen, de eclips. Student Soma Cruz en zijn vriendinnetje Mina worden tijdens het kijken naar dit natuurfenomeen onverwachts in de eclips gezogen. Daar aangekomen blijkt dat ze voor de poort van een eeuwenoud kasteel staan. De bewoner: Graaf Dracula, wie anders? Meteen zitten hordes griezels de twee achterna. Mina raakt zwaargewond. Alleen Soma kan haar nog helpen door een manier te vinden om terug te keren naar aarde. Soma zal een directe confrontatie met ’the master’ aan moeten gaan.

Waar is de familie Belmont?

De gameplay zit net als bij de andere delen weer zeer degelijk in elkaar. Nou ben ik er sinds de oude gameboy een beetje uit geweest, dus wat is er met de familie Belmont gebeurd? Of waren de Japanners het zat dat Europeanen de hoofdrol speelden in één van Konami’s meest succesvolle titels? Ik zie namelijk niet helemaal in wat Japan met Dracula van doen heeft. Maar goed. Dracula’s kasteel staat in deze game dan ook niet in Europa, maar in een eclips. Logica qua verhaal is in deze game ver te zoeken.

Actie-platformer

De game zelf is echter een juweeltje. De controle over Soma is prima, andere games zouden daar een voorbeeld aan moeten nemen. Het spel speelt als een actie-platformer met RPG elementen. Je begint met je burgerkleren en een dolk, en gedurende het spel kom je diverse nieuwe items tegen waarmee je Soma kan uitrusten. Een groter zwaard is bijvoorbeeld geen overbodige luxe en een cape bied extra bescherming. De levels zijn in het begin nog redelijk simpel, maar worden gedurende het spel steeds complexer. Ook al speel je het spel na een paar dagen uit, er zitten nog zoveel geheimen en verborgen mogelijkheden in dit spel verstopt dat je er nog wel even zoet mee blijft.

Diepgang

Ook op het gebied van beeld en geluid valt er genoeg te genieten. De graphics zijn absoluut niet baanbrekend, maar zorgen wel voor de juiste sfeer in het spel. Samen met de stemmige muziekjes bewijst de Castlevaniaserie maar weer eens dat je echt geen 3D graphics en 10.000 special moves nodig hebt om een goed spel te maken. Juist de simpelheid van de gameplay zorgt er voor dat ook dit deel weer helemaal in orde is. Simpel om te spelen, maar een pittige kluif om te voltooien. Door de uitgebreide inventaris en infoschermpjes gaat het spel een stuk dieper dan je in eerste instantie zou verwachten.

Conclusie

Castlevania: Aria of Sorrow is een waardig deel uit de langlopende serie. Als mijn vriendin niet de hele tijd Rayman 3 op de GBA zat te spelen had ik het spel inmiddels wel voltooid. Dat wordt dus nog even flink ruziën over wie er nu weer aan de beurt is. Castlevaniafans: ga het zien, en nieuwelingen: snel naar de winkel! Castlevania is een spel dat je gewoon bij je GBA-verzameling hoort te hebben.