Burenruzie van de buitencategorie

Het is niet pluis in de buitenwijken van Reykjavik. Dertiger Atli wordt het huis uitgebonjourd door zijn vrouw Agnes nadat ze hem betrapt achter de laptop kijkend naar de bedavonturen met zijn vorige vlam. Atli druipt af naar zijn ouderlijk huis waar vader en moeder Inga en Baldvin na de zelfmoord van hun andere zoon in wrok en stilte langs elkaar heen leven. De buren en bliksemafleiders Konrad en Eybjorg kunnen werkelijk niets goed doen. Moeder Inga ergert zich aan hun hond, de fietstochtjes van de buurvrouw en de liefde die de buurman na zijn scheiding weer heeft gevonden.

Schaduw

Konrad en Eybjorg hebben op hun beurt weer last van de enorme boom in de tuin van het oude echtpaar die hun hele huis en terras letterlijk overschaduwt. Wanneer de kwestie vriendelijk wordt aangekaart, springen aan beide kanten de stoppen. Banden worden doorgeprikt, de kat is verdwenen, daarna is de hond zoek. Beide kampen beschuldigen elkaar van de pesterijen en niet veel later ronkt er een kettingzaag en vloeit er bloed. Regisseur Hafsteinn Gunnar Sigurðsson maakte eerder het droogkomische boerendrama Rams, over twee broers die al veertig jaar niet meer met elkaar praten. Ook in Under the tree zit dezelfde gortdroge, enigszins absurdistische Scandinavische humor. Tegelijkertijd durft Sigurðsson dit keer ook veel meer het ongemak en de stille tragedie achter de schone schijn op te zoeken. Na het sympathieke Rams is Under the tree een film die schuurt.

Slappe zakken

Achter de gewelddadige en bij vlagen geestige escalatie wordt een wrange blik gegund in het gapende ravijn van het menselijk onvermogen. Daarbij valt het op dat de mannen in het verhaal slechts slappe zakken zijn die niet ingrijpen wanneer het zou moeten en vooral dansen naar de pijpen van hun partner. De vrouwen op hun beurt zijn tikkende tijdbommen die al hun frustratie omzetten in agressie. Dat heeft als nadeel dat het voor de toeschouwer lastig identificeren is met deze zwakke of nare karakters. Dat maakt Under the tree wat hermetisch, een cynische buitenkant waar je als kijker afwisselend met afgrijzen en een glimlach naar kijkt. Een sterk verhaal dat nooit jouw verhaal wordt. Ook het einde is enigszins voorspelbaar, tegelijkertijd stelt het slotbeeld ook gerust: het was allemaal een misverstand.