Volwassen actie in jonge meiden-perspectief

Met Rode sneeuw in december duikt Van der Vlugt in de geschiedenis van de Tachtigjarige Oorlog met een wel heel bekend recept. Een jonge, welopgevoede jongedame die ondanks haar verstandige inborst zich verliest in een verboden liefde. Bij een dergelijke chicklit horen uiteraard de koene ridder, pardon, arts en de liefdevolle, maar norse en koppige vader. Het is een dilemma waarbij maar één antwoord het juiste is: het meisje kiest voor de liefde, maar kan haar vader niet vergeten. Vanwege de zestiende-eeuwse setting doet het allemaal wel erg herinneren aan Thea Beckmans De val van de Vredeborch.

Liefde en Oorlog
In beide boeken laat het romantische verhaal zien dat de strijd tussen Willem van Oranje en de Hertog van Alva geen simpele opstand van Hollanders tegen Spanjaarden, of protestanten tegen katholieken was. Geloofslijnen liepen vaak dwars door families heen en dit had in de chaos van de oorlog vaak onbedoeld tragische gevolgen.

In Rode sneeuw in december blijkt dit uit het relaas van Lideweij, die door de keuze voor een protestantse man in het kamp van Willem van Oranje belandt, maar daarbij wel voorgoed afscheid moet nemen van haar vader. Twee decennia later komt ook het prille liefdesleven van haar oudste dochter Isabelle door de oorlog onder druk te staan. Hoewel Van der Vlugt zo via de liefdeslevens van de twee jonge vrouwen een inkijkje kan bieden in de gevolgen van de oorlog voor de gewone man en vrouw, blijft die belofte onvervuld. Het is dan ook jammer dat Van der Vlugt de karakters van de twee jonge vrouwen niet meer verdiept heeft.   

Zij had ruimte voor deze diepgang kunnen creëren door de volstrekt overbodige verhaallijn met Willem van Oranje in de hoofdrol, weg te laten. De summiere inkijkjes in de zielenroerselen van de Vader des Vaderlands lijken alleen bedoeld om de belangrijkste feiten van de beginperiode van onze geschiedenis aan een onwetend lezerspubliek mee te delen.

Beckmansiaans
Eerlijk is eerlijk: Rode sneew in december leest lekker snel weg. Verwikkelingen volgen elkaar razendsnel op en door de pakkende schrijfstijl valt het boek moeilijk weg te leggen. Maar ook hier had Van der Vlugt af en toe pas op de plaats kunnen maken. Interessanter dan wat Lideweij en Isabella overkomt, is namelijk hoe zij dit ervaren. Vooral Isabella komt nu niet tot leven, waardoor haar gedrag steeds bizarder lijkt.

De karakters zijn zo weinig gelaagd dat zich de vraag aandient of dit eigenlijk wel volwassen literatuur is. De Beckmansiaanse toon van Rode sneeuw in december kan dan ook geen toeval zijn. Van der Vlugt, immers ooit begonnen als kinderboekenschrijfster, spiegelt zich zowel qua onderwerpkeuze als stijl zeer bewust aan haar illustere voorgangster. Aangezien zij daarnaast over een strakke pennenstreek beschikt en de moeite neemt om de geschiedenisboeken in te duiken, resulteert dit in een heel degelijk boek. Maar het is door de vlakke karakters in de verste verte niet zo meeslepend als De val van de Vredeborch.