Begraven familieschandaal

Bloedschande balanceert Sharon Bolton kundig op de lijn tussen wat normaal is en wat niet, waardoor de lezer steeds op het verkeerde been wordt gezet.

Bloedschande is Boltons derde boek. Ooit startte ze een succesvolle carrière in pr en marketing en raakte tijdens die periode gefascineerd door de Britse folklore. Uit die fascinatie kwam haar eerste boek voort: Offerande. Bloedschande werd genomineerd voor de Gold Dagger Award 2010.

Geheim

De tienjarige Tom Fletcher heeft het idee dat hij bekeken wordt. Dat Toms gevoel gegrond is wordt duidelijk als er een mysterieus meisje op het kerkhof verschijnt dat hem de stuipen op het lijf jaagt. Maar zijn broertje Joe en zusje Millie lijken niet bang voor haar te zijn, zelfs niet als ze verschillende keren probeert het huis van de Fletchers binnen te dringen. Tom kan zijn angst een tijdje verborgen houden, maar zijn ouders worden bezorgd als hij steeds prikkelbaarder wordt, elke avond de sloten van de deuren en ramen controleert en al voordat het donker is de gordijnen sluit. Ten einde raad nemen Toms ouders contact op met dr. Evi Oliver, een psychologe die op dat moment haar best doet de jonge Gillian Royle te helpen met de nasleep van het verlies van haar dochtertje.

Ook de nieuwe pastoor Harry Laycock begint vreemde dingen op te merken. Het begint met stemmen die hij in de kerk hoort. Steeds vaker vraagt hij zich af wat er aan de hand is in Heptonclough. Samen met Evi probeert hij de familie Fletcher te helpen als een dramatische gebeurtenis hen de ernst van de situatie doet inzien. Daarbij stuiten ze op een allesverpletterend geheim, waarvan Evi’s patiënte meer lijkt te weten. De dorpse vriendelijkheid van Heptoncloughs inwoners lijkt steeds meer op een façade te lijken.

Titel

Bolton slaagt er uitstekend in haar plot goed gedoseerd uit de doeken te doen. Met een aangename schrijfstijl laat ze de lezer kennismaken met Heptonclough en haar inwoners. De auteur krijgt het voor elkaar om het geheim bijna tot de laatste pagina te bewaren, waarbij ze op subtiele wijze in het midden laat of er sprake is van bovennatuurlijke krachten. Als Bolton eenmaal op het punt is gekomen waarop het geheim ontrafeld wordt, doet ze dat nergens te snel, waardoor haar zorgvuldig opgebouwde verhaal niet verzandt in een afgeraffeld zooitje. Aan het eind van het boek blijkt dat de titel niet zomaar gekozen is, maar een duidelijke rol speelt en misschien wel de grootste hint voor de oplossing bevat.

Toch lukt het de auteur niet om haar personages meer te laten worden dan wat ze uiteindelijk zijn: letters in een boek. Dat is ook de grootste reden waarom het boek nergens daadwerkelijk spannend wil worden, hoewel Bolton daar genoeg aanknopingspunten voor heeft. De personages worden niet echt genoeg voor de lezer om zich met hen te kunnen identificeren, waardoor het boek niet volledig beleefd wordt. En ook in Bloedschande zit de zoveelste clichématige liefdesverhouding die niet, om onduidelijke redenen, van de grond komt en mensen gekwetst achterlaat. Die onduidelijke redenen en de niet uit de verf komende personages maken het verhaal ten dele omslachtig en overbodig.

Dat maakt Bolton dan wel weer deels goed door een vrij origineel plot staande te houden. Toch is het jammer dat ze daarbij lichtelijk uit de bocht vliegt, niet zozeer vanwege het motief van de uiteindelijke dader, maar wel omdat de lezer vragen kan stellen bij de slachtoffers.