Hij heeft een boek geschreven

Eigenlijk, ja, eigenlijk is het bestaan van Afslag Herberg de Troost te danken aan deze site. Het was op 8WEEKLY dat Ralf Mohren drie jaar geleden een interview publiceerde met zijn held, Rowwen Heze-frontman Jack Poels. Later volgde een sfeerverslag van Poels’ project Herberg de Troost, waarbij een door Poels en RH-accordeonist Tren van Enckevort samengestelde groep muzikanten liedjes speelden en plezier maakten in een herberg. Zoals dat hoort, in Noord-Limburg. Muziek, eten en drinken.

Nooit eerder

Nu het eerste contact was gelegd, trachtte Mohren het contact met Poels warm te houden. Dit was het moment om zijn grote droom te verwezenlijken: een biografie schrijven over een van de beste zangers van Nederland. Die biografie kwam er nooit. Poels voelde zich er nog wat te jong voor. En hij stelde de vraag, de vraag die boven dit boek hangt als een donkere onweerswolk. ‘Heb je wel eens eerder een boek geschreven?’

Poels’ vraag moest ontkennend worden beantwoord. Afslag Herberg de Troost doet verslag van de totstandkoming van Mohrens debuut – een boek als een bouwwerk dat is opgetrokken uit hele en halve mislukkingen, op het onverwoestbare fundament van enthousiasme en bewondering.

Kunstenaarskolonie

Het is een bijzonder boek geworden, Mohrens eerste. Een vreemd boek ook, dat van autobiografie via hagiografie in de richting van participerende journalistiek meandert. En altijd is er het metaperspectief van de verteller die zich mengt in het verhaal en zich afvraagt waar hij in godsnaam mee bezig is.

In de basis is het een beschrijving van het project Herberg de Troost, het opzetten van een kunstenaarskolonie in de Peel, een ambitieus project van twee muzikanten die er even genoeg van hebben om als frontmannen van het bedrijf genaamd Rowwen Heze van tentfeest naar theater door het land te jakkeren, jaar in, jaar uit. Het moet een samenwerking met het pretpark Toverland worden, een hotel, herberg, muziektheater en kunstenaarsresidentie ineen.

Iconen

Mohren is aanwezig bij de eerste concerten in de herberg, luistert naar de sterke verhalen in de kleedkamer, drinkt mee als er gedronken wordt (cola, dat wel) en kijkt, luistert en observeert. Zijn werkwijze is onorthodox: hij beschrijft zijn zenuwen voor een etentje met Poels, vertelt hoe genoeglijk ze samen asperges eten en hoe gelukzalig de terugreis is. Over wat er besproken is, zwijgt hij. En over dat zwijgen, daar schrijft hij dan weer over.

Daarmee wordt Afslag Herberg de Troost tegelijk een boek over de schrijver zelf, een docent Nederlands uit Eindhoven die de deur platloopt bij allerlei horoscooptrekkende psychologen en psychiaters, een volwassen man met angsten en een goed geconserveerde adoratie voor zijn muzikale iconen van vroeger. Die iconen worden langzaam maar zeker bekenden, en van bekenden worden ze misschien wel vrienden. Toch spaart Mohren de muzikanten van de Herberg lang niet altijd: hij schrijft over hun nukken, noteert het geklaag over de overlegcultuur binnen Rowwen Heze (‘Wij vergaderen al een middag over welke suikerklontjes we gaan gebruiken’) en hun dromen die deels, maar niet volledig zijn uitgekomen.

Onorthodox

Onorthodox, dat is misschien wel de beste omschrijving van Mohrens werkwijze. Hij combineert allerhande genres en vlecht ze ineen tot een verhaal dat leeft. Het is het verhaal van de fan, van de muzikant, het verhaal van grote dromen en grote mislukkingen en het verhaal van lekker eten en drinken. Dit is het verslag van wat er gebeurt als je nog nooit een boek hebt geschreven en je held vraagt je dat voor het eerst te doen.