Mysterieuze wieg verbindt verledens

De zoektocht van Matt naar de wieg waarin zijn vrouw Marissa als baby heeft gelegen, vormt de rode draad van deze roman. De wieg is van groot belang voor Marissa, die op jonge leeftijd door haar moeder Caroline in de steek werd gelaten. Niemand heeft daarna nog iets van haar gehoord. Door deze verhaallijn heen wordt het verhaal van Renee verteld, een succesvolle kinderboekenschrijfster en dichteres van middelbare leeftijd.

Littekens
De hoofdpersonages dragen allemaal de littekens en de raadsels van verloren familiebanden met zich mee. Matt is net als Marissa verlaten door zijn moeder en zijn vader is overleden. Renee heeft op jonge leeftijd een zoon afgestaan. Nu vecht zij tegen het afscheid van haar tweede zoon die in het leger zit en wordt uitgezonden naar Afghanistan. Desondanks ademt De wieg geen zware sfeer uit: met uitzondering van Renee lijken Matt en Marissa hun verleden ondertussen te hebben geaccepteerd.

Zelfs Joe, het jongere halfbroertje van Marissa dat Matt zwaar verwaarloosd vindt tijdens zijn zoektocht naar de wieg, lijkt jaren later hersteld te zijn van zijn verleden. De roman is dan ook te vergelijken met een rustig kabbelende rivier: de personages gaan mee in de stroom van het leven, zonder hevige emoties en handelingen. Het zou echter spannender en geloofwaardiger zijn geweest als er zo nu en dan een stroomversnelling was geweest. Geen enkel mens zou vrijwel onaangedaan omgaan met de grote emotionele processen die de personages doormaken.

Tijdsverloop
De twee verhaallijnen spelen zich in een andere periode af: Matts zoektocht vindt plaats in 1997, het verhaal van Renee in 2008. De tijd tussen 1997 en 2008 uit Matts en Marissa’s leven wordt niet behandeld. Vreemd genoeg is dat niet storend, het komt het verhaal juist ten goede. Somerville verbindt de twee verhaallijnen pas aan het einde van de roman als hij Joe een onverwachtse actie laat uitvoeren. De wieg die Matt lang geleden moest zoeken, blijkt jaren later kansen te hebben geschept voor herstel van familiebanden. De wieg wordt hiermee letterlijk symbool voor wedergeboorte. Jammer is dat deze symboliek een overgroot cliché is dat er dik bovenop ligt.

Frustrerend is ook het gebrek aan echte verdieping in de roman. De schrijver beschrijft zijn personages op kleurrijke wijze, maar hij laat hun diepe emoties niet zien. Daarbij kiest hij ervoor om de interessantste en vreemdste personages, Marissa’s moeder Caroline en Joe, een minimale rol te geven, terwijl zij juist een verrassend verhaal te vertellen zouden kunnen hebben. Somerville vertelt extreem weinig over het leven dat zij hebben geleid. Het had de roman wat meer pit gegeven. Hoe komt het bijvoorbeeld dat Joe totdat Matt hem meenam niet wilde praten? En wat is er daadwerkelijk met Caroline gebeurd? Vragen die onbeantwoord blijven en een onvoldaan gevoel achterlaten over de roman in zijn geheel.