Egyptische vertelling in aardse tinten

Stad van klei in de winkel kwam te liggen, brak in Egypte een opstand uit en was zijn woonplaats Caïro niet van het scherm te branden. Mazzel, omdat hij een Egyptische novelle heeft verstript. En het verhaal draait nog om corrupte ambtenaren ook.

De hoofdpersoon van Stad van klei is meneer Salem, een eenzame ambtenaar op een bureau waar de lonen en bonussen van de omvangrijke Egyptische politiemacht worden uitgekeerd. Op een dag heeft hij een briljant plan: hij verzint een middelgrote stad in de delta van Nijl, compleet met politieagenten die uitbetaald moeten worden. De benodigde papieren worden in een oogwenk vervalst en het geld wordt via een medeplichtige geïnd.

Maquette
Zijn maatje gebruikt het geld om zijn levensstandaard te verhogen, maar Salem maalt daar niet om. Hij gaat helemaal op in zijn bedrog. Om zijn leugens in stand te kunnen houden verzint hij steeds meer details over Khaldiya, de stad van zijn fantasie. Het project wordt groter en groter, zowel letterlijk als figuurlijk. Om de rapporten kloppend te krijgen bouwt hij namelijk in zijn kamer een uitgebreide maquette: een stad van klei.

Dit blijkt echter geen slimme stap te zijn. Langzaam maar zeker raakt Salem geobsedeerd door de stad en door zijn inwoners. Vooral de fictieve politiechef begint door zijn dromen te spoken en uiteindelijk zelfs zijn normale leven te beïnvloeden. Salem verliest de controle over zijn eigen creatie. Als hij door zijn superieuren op dienstreis wordt gestuurd naar de stad die hij zelf heeft verzonnen, komt het tot een absurde confrontatie.

Aquarellen
Hulsing heeft een eigen tekenstijl die hij in Stad van klei tot het uiterste doorvoert. Zijn tekeningen zijn een soort aquarellen, die in donkere aardse kleuren zijn uitgevoerd: saai grijs voor de werkelijkheid, diep roodbruin voor Salems verzinsels. Het past wonderwel bij het onderwerp waar werkelijkheid en fantasie door elkaar lopen, maar heeft wel tot gevolg dat de personages af en toe lastig uit elkaar zijn te houden en dat de gezichten weinig expressief zijn.

Niet dat dit het leesplezier vermindert. Stad van klei draait meer om sfeer dan om detail. Hulsing hanteert daarbij een mooi, rustig tempo waardoor het verhaal zich op een natuurlijke wijze ontvouwt. Dat hij bij het tekenen uitzicht had op de daken en straten van het echte Caïro, betaalt zich uit in een extra bonus: een levensecht aanvoelende grafische novelle van iemand die weet waar hij het over heeft.