Seringendroom

Twintigduizend studenten op de campus, barakken die je met tien anderen moet delen, zodat de enige privacy de oppervlakte van je bed is… in Nederland moeten we er niet aan denken. In China het leven van alledag. Van vier uur wachten op twee bibliotheekboeken tot het verbod om contact te leggen met een buitenlandse leraar, Lulu Wang beschrijft het allemaal in Seringendroom.

Seringendroom gaat verder waar Het lelietheater ophield, zo belooft de omslag. In 1979 is Dingxiang inmiddels zeventien, en ze wordt toegelaten tot de meest prestigieuze universiteit van China: de Beida Universiteit van Peking. Ze studeert, haalt goede cijfers, maar denkt intussen alleen maar aan mannen en aan liefde. Er is Jianben, Jinghe, Rongjun en Weichun, meneer Peng en meneer Wu. Seksuele fantasieën en zwijmelende huwelijkskandidaten bevolken de dagdromen van Dingxiang. Ze denkt bijna alleen maar aan bobbels in broeken en passievolle vrijpartijen, de ideologie van de Partij schuift ze glimlachend terzijde. In liefde wil ze bloeien.

Ze spuugde haar minachting voor Weichun’s sentimentaliteit en voor haar totale gebrek aan menselijke warmte uit en hunkerde naar Jianben’s kilte en wreedheid. Ja, het Perzikhemd was pas een perfecte kerel. Hij piste en poepte op de vurige liefde en overgave die Dinxiang voor hem aan de dag legde(…)

Seringendroom is een dikke pil over het Chinese studentenleven, over twijfel aan de juistheid van het communisme en over een kronkelend paadje dat liefde heet en dat maar een enkeling tot het einde kan volgen. Lulu Wang schrijft met de verbetenheid van Chinese turnsters, maar af en toe kan het papier haar verhaal niet helemaal opnemen. Daar komt bij dat het boek vol staat met spel- en andere fouten. Lulu Wang goochelt met taal, en af en toe mislukken haar trucjes. Desondanks blijft Seringendroom een verteerbaar boek, dat bij vlagen meeslepend te noemen is.