Cliche’s kunnen heerlijk zijn

is precies datgene wat de titel belooft: een moderne schelmenroman vol seks, drugs en rock ’n roll, gebaseerd op het leven van de bestaande Brabantse rocker Denvis. Al vermeldt Verdonschot vooraf dat de overeenkomsten – hoe veel het er ook zijn – op toeval berusten. Hoe dan ook, het romandebuut van Leon Verdonschot leest als een bijzonder geestig verslag van het leven van een even charmante als horkerige antiheld voor wie de grote doorbraak steeds net niet weggelegd is.

Leon Verdonschot is van vele markten thuis: naast journalist, radiomaker en presentator, is hij schrijver van columns en verhalen. In 2006 ontving hij de Pop Pers Prijs voor zijn verhalenbundel Hart tegen Hart. Daarnaast trad hij op met onder andere Leon Giesen en de rockzanger Denvis. 

Levensverhaal
Diezelfde Denvis is de centrale figuur in het romandebuut van Verdonschot. In een Zwitserse club wacht de zanger tot hij als klapstuk van een karaoke-avond naakt uit een taart zal springen. Voor het zover is, heeft hij een aantal gesprekken met plaatselijke journalisten waarin Denvis met veel anekdotes zijn levensverhaal vanaf zijn jeugd tot aan het heden aan elkaar rijgt.

Langzaam maar zeker ontstaat het beeld van een creatieve jongen, een buitenbeentje op de lagere en middelbare school, maar met een grote geldingsdrang. Die eigenschap komt goed van pas in het eerste serieuze bandje waar Denvis gaat zingen: ‘Een geweldige zanger vonden ze Denvis niet, maar dat deed er niet zo toe. Hij had uitstraling en dat was precies wat ze zelf ontbeerden. Anthony Kiedis kon ook niet zingen, maar hij was wel Anthony Kiedis.’

Schaamteloos
De volwassen Denvis ontpopt zich als een vrolijke egoïst, die leeft voor zijn eigen lol en op een charmante manier de mensen om zich heen voor zijn karretje weet te spannen. Hij rolt door een volslagen gebrek aan schaamte onvermijdelijk van het ene in het andere conflict. Samen met zijn vriend Richard met wie hij in verschillende bands speelt, bouwt hij een onvervalste rock ’n roll reputatie op.

Concerten in het buitenland werden steevast gevolgd door boze telefoontjes. Bij het boekingskantoor zaten ze er op maandagochtend al klaar voor: (…) ergens tussen negen en tien zou de telefoon gaan en een zaaleigenaar, boeker of promotor geld of spullen terugvragen, excuses eisen of een veto uitspreken.

 Antiheld
De reputatie die ze opbouwen, levert hun ook een zekere status op. Denvis mag – dankzij een uitstekend gevoel voor marketing waarmee hij platencontracten en promotiecampagnes weet te regelen – met zijn band The Spades zelfs internationaal aan de bak. Maar uiteindelijk lopen de conflicten onderling zo hoog op dat de band uit elkaar valt.

Verdonschot heeft er een opgewekt verhaal van gemaakt. Het relaas leest mede dankzij de slim gekozen vertelvorm als een trein en de ironische, licht arrogante toon past uitstekend bij het personage Denvis. Toch is Denvis. Een rockroman meer dan alleen een leuk geschreven verhaal. Verdonschot laat ook de tragiek van de hoofdpersoon tussen de regels doorschemeren en ontmaskert Denvis geraffineerd als een antiheld die door zijn gedrag vooral zijn eigen succes in de weg staat. Niet dat dat Denvis lang kan deren; als onverbeterlijke optimist laat hij zich niet uit het veld slaan. Het maakt hem een hork om van te houden.