Gevleugelde heroïek

Inmiddels zijn we ruim twintig jaar verder en ligt zijn nieuwste album in de winkels, De teenloze adelaar. Achter deze prozaïsche titel gaat een verhaal schuil vol verlangen, wanhoop en heldenmoed. De auteur neemt ons mee naar Frankrijk, begin vorige eeuw. Hier maken we kennis met Amédée, een eenvoudig en bescheiden man. Na zijn diensttijd verdient hij letterlijk de kost als pakezel. Dagelijks beklimt hij het hooggebergte, ijs en weder dienende. En dit alles met maar één doel voor ogen: deelnemen aan de Tour de France, de prestigieuze wielerwedstrijd waarin alleen de echte helden de eindstreep halen. Amédée belooft zichzelf ooit deel uit te maken van het peloton en een etappezege binnen te halen.

Teenloos

Vakkundig wordt de lezer deelgenoot gemaakt van het lief en leed in het bestaan van deze sympathieke dromer. Alles wijst erop dat hij binnenkort zijn droom zal kunnen verwezenlijken. Maar dan slaat het noodlot toe. Tijdens een van zijn tochten door de besneeuwde bergen, komt hij ongelukkig ten val. Op het moment dat hij gevonden wordt, is het leed al geschied. Al zijn tenen zijn bevroren en moeten worden geamputeerd. Een heldenstatus in de Tour de France lijkt verder weg dan ooit.

Wat volgt is een epos over de wilskracht van de geest. Dankzij protheses en een flinke dosis doorzettingsvermogen ziet Amédée toch kans op de fiets te klimmen en het avontuur aan te gaan. Het is niet moeilijk hier parallellen te trekken met levende Tourlegende Lance Armstrong. Het pleit echter voor de auteur dat hij niet gekozen heeft voor een Hollywoodscript. Moeiteloos kan de lezer zich indentificeren met de momenten van ingetogen verdriet en uitbundig geluk, die de hoofdpersonen ten deel vallen. Hierdoor blijft het verhaal geloofwaardig en behoudt het zijn authenticiteit.

Duel

De ware kracht van het album zit hem echter niet zozeer in het verhaal maar in de tekeningen. Op indrukwekkende wijze weet Christian Lacroix het duel tussen mens en natuur in beeld te brengen, in de figuur van de onverschrokken renner die zijn eenzame strijd levert tegen zijn rivalen en de weerbarstige elementen. In tegenstelling tot de barokke tekenstijl die veel Franse auteurs zich hebben aangemeten, houdt Lacroix het eenvoudig. Niet alleen de imponerende landschappen, maar ook de karaktervolle personages zijn met een paar welgemikte pennentrekken vormgegeven. Deze ingetogen stijl zorgt ervoor dat het album in zijn geheel mooi in evenwicht blijft.

Met De teenloze adelaar heeft Lacroix een boeiend en sfeervol album afgeleverd. Aan het eind wordt duidelijk dat de lauwerkrans niet alleen de winnaars past. Ons respect en ontzag gaan uit naar alle dapperen die onverschrokken het lot tartten en heilig geloofden in hun missie. Voor hen die dit met succes deden, is er een plaatsje ingeruimd in de wielerannalen. En al die anderen die niet het zoet van de overwinning mochten smaken? Een groot deel van deze mannen is opgelost in de mist der vergetelheid. Maar enkelen van hen leven voor eeuwig voort in verhalen en overleveringen.