Volwassen worden gaat niet zomaar

Mylet, financieel directeur van een reclamebureau, levert met Lex een humoristisch, herkenbaar en vertederend verhaal af. Hij weet moeiteloos in de wereld te duiken van jongeren die op de grens tussen kind zijn en volwassenheid staan. Dat hij daarbij vervalt in clichés uit doorsnee teen movies wordt hem vergeven. Hij compenseert dit minpunt met een dosis humor die voornamelijk tot uiting komt in zijn hoofdpersonage Lex.

Slungelige nerd met zelfspot
De schrijver laat de jongen bijna continu aan het woord en creëert met zijn eindeloze zelfspot een beeld van een motorisch gestoorde, slungelige, maar slimme nerd. Enigszins voorspelbaar is dat deze jongen verliefd is op het mooiste meisje uit zijn dorp. Lex is echter anders dan de rest. Hij heeft grote ambities. De jongen heeft zijn eigen radiostation en hij organiseert een groot concert als afsluiting van zijn examenjaar om daarna in Londen te gaan studeren en als radiopresentator carrière te maken.

Lex heeft een duidelijke mening die hij op droge wijze uit, als een echte vroegwijze, maar tegelijkertijd naïeve en daardoor vertederende jongere. Hij mist de levenservaring om al mee te tellen in de wereld van de volwassenen. Mylet heeft deze kwetsbare periode in de persoonlijkheidsontwikkeling van Lex goed weten te beschrijven en daarbij de lichtheid van de jeugd vast weten te houden door de juiste dosis humor. Het meest opvallend zijn de extreem zelfreflectieve buien van Lex:

Je zou een leven kunnen vullen met dingen waar ik te schijterig voor was of waar ik te schijterig voor zal zijn. Ik moet accepteren dat ik het type ben dat te schijterig is om dingen te doen, dus die ga ik toch nooit doen, dus als ik die toch nooit zou gaan doen wil dat zeggen dat ik ook niet te schijterig was om ze te doen, want ik ging ze toch al niet doen. Mijn logische cirkel stort in als ik later besef dat een idee hebben en dat dan niet doen toch betekent dat ik te schijterig ben.

My Chemical Romance
Naast de grappige buien van Lex is de meningsvorming van de jongen ook niet mis. Zo is hij van mening dat je niet slim én fysiek goed gebouwd kan zijn. Hij baseert dit idee op zichzelf en de jongens in zijn omgeving. Hij is zelf het voorbeeld voor deze redenatie. Zo heeft hij een probleem met lopen omdat hij simpelweg te veel nadenkt over het feit dat hij loopt, terwijl er fysiek niks mis is met hem. De populaire en aantrekkelijke jongens lopen op natuurlijke wijze, zij denken er uit domheid gewoon niet over na. Als typische nerd heeft hij vanzelfsprekend een hekel aan deze jongens.

Ronduit bot is hij ook als hij zijn antipathie uit over Bono van U2 uit en hij de band My Chemical Romance belachelijk maakt:

Als je echt je brood wilt verdienen met het zwaar romantiseren van de dood en van zelfmoord, laat dan tenminste zien dat je het ook meent door jezelf in een ijdeltuitige demonstratie van je eigen eikeligheid van kant te maken.

Ondanks de humor en de lichtheid in zijn leven, ontkomt Lex er echter niet aan: hij zal zichzelf tegenkomen. Gelukkig heeft hij altijd zijn intelligentie nog, die sleept hem overal doorheen.