Verlies door winst

Als je Een tweede huid in één zin samenvat, lijkt de vertelling verdacht veel op de superheldenverhalen die we kennen uit de Verenigde Staten, zoals Spiderman en de Hulk. Wetenschapper Paul Farvolino doet onderzoek naar korstmossen voor medicinaal gebruik, morst een experimenteel korstmos op zichzelf en muteert hierdoor in een ‘korstmosman’ met superkrachten waarmee hij heldendaden kan verrichten. Maar zo simpel is het niet in Een tweede huid: het korstmos neemt Farvolino helemaal in beslag, als een parasiet. Hier gaat zijn huwelijk aan ten onder en ook het contact met zijn vierjarige dochtertje wordt steeds moeilijker.

Superkracht en verdriet

Vooral Farvolino’s omgang met zijn dochtertje vormt een belangrijke verhaallijn. Eerst is Farvolino zo druk met zijn werk dat hij haar nooit kan zien. Vervolgens levert zijn symbiose met het korstmos hem meer tijd voor haar op: vanwege zijn vergrootte intelligentie weet hij een aantal bijzondere ontdekkingen te doen die hem een promotie opleveren. In de loop van het verhaal wordt hij zo door het plantje overgenomen dat hij altijd thuis moet blijven en zijn dochtertje steeds kan zien – maar dan wel dik ingepakt, om haar niet te laten schrikken van zijn huid. Aan het eind van het verhaal raakt hij haar helemaal kwijt, omdat zijn vrouw bij hem weg gaat. Dat een bepaalde winst (de superkracht) ook een groot verlies (van zijn familie) kan betekenen is in dit verhaal de centrale gedachte.

De kop van een loser

Ook de tekenstijl zorgt ervoor dat Een tweede huid geen standaard superheldenstrip is. De tekeningen zijn met een kwast geïnkt, wat een enigzins rommelige indruk geeft. De achtergronden zijn heel vol, en samen met het onnauwkeurige inkten zorgt dit voor een heel aanwezige, dreigende sfeer in het verhaal. De personen zijn verder heel boertig en opzettelijk onbeholpen getekend. Het lijkt er op dat de tekenaar met name de kop van Farvolino extra lomp heeft weergegeven, om zijn initiële falen in het verhaal meer kracht bij te zetten. Farvolino is een loser, dus heeft hij de kop van een loser. Zijn min of meer lelijke voorkomen zorgt er ook voor dat je je afvraagt waarom zijn knappe vrouw bij hem blijft. Toch is haar liefde onbreekbaar, op het masochistische af, totdat de gemuteerde Farvolino in de openbaarheid treedt als held. Zij is niet gediend van een held, ze wil een man waarvoor ze moet zorgen.

Vele lagen

Een tweede huid is een heel interessant album, terwijl het op het eerste gezicht misschien een standaard verhaal bevat. Het blijkt echter een vertelling met veel lagen. De tekenstijl is uitzonderlijk te noemen. Door zijn lelijkheid is het voor sommigen misschien zelfs wel een reden om dit boek niet te kopen. Dat zou echter zonde zijn, want hier is sprake van een heel interessant werk, dat zeker herlezen kan worden.