Californische bohemien maakt matte plaat

Begin met het beluisteren van track 9, ‘Rats’, en je waant je in de gloriedagen van de klassieke rocklegendes, compleet met nadrukkelijke gitaarriffs en -solo’s. Devendra Banhart zingt met overstuurde stem en het drumstel krijgt er flink van langs. Het is direct het enige nummer op de nieuwe plaat van nu folk– en freak folkopperhoofd Devendra Banhart, waarbij je even opveert uit je stoel.

Daarvoor en daarna is het eigenlijk een slaapverwekkend geheel en dat is heel jammer want wie herinnert zich niet de fantastische plaat Rejoicing in the Hands uit 2004, waarop Banhart alle mogelijkheden van zijn bijzondere stemgeluid liet horen? Daar is weinig van terug te horen op zijn nieuwste kindje, kortweg omdat de liedjes te vlak zijn. Er is geen spanning voelbaar en nergens word je als luisteraar echt verrast. Het is wonderbaarlijk hoe anders zijn stem nu klinkt vergeleken met eerder werk. In feite is het meer fluisteren dan zingen wat hij doet. Hij zal er misschien zijn redenen voor hebben, maar erg interessant is het allemaal niet.

Kunstenaar

Zijn vroege jeugd bracht Devendra Banhart met zijn ouders door in Caracas, Venezuela, bij de familie van zijn moeder. Als tiener, toen het gezin naar Californië verhuisde, moest Devendra eerst op Engelse les om zijn nieuwe moedertaal onder de knie te krijgen. Of het een onrustige geest was of een avontuurlijk inborst, Devendra heeft sindsdien flink rondgezworven, van Los Angeles naar Parijs en begon vervolgens aan het Art Institute in San Francisco. Hij brak de studie voortijdig af, toog naar New York en keerde weer terug naar Los Angeles. Daar woont hij momenteel nog steeds, maar je weet het natuurlijk nooit met Banhart.

Naast zanger is hij ook geen onverdienstelijk kunstenaar, met op zijn cv tentoonstellingen van bizarre inkttekeningen over de hele wereld. Ook zijn cd-hoesjes zijn zelfgemaakte kunstwerkjes, op What Will We Be word je aangestaard door een vreemd gedrochtje van Banharts hand.

Onnavolgbaar

De eigenzinnige levensstijl van Banhart hoorde je met name terug op die plaat van vijf jaar geleden. Het enige dat op What Will We Be niet is veranderd zijn de onnavolgbare teksten, zoals van het openingsnummer ‘Can’t Help But Smiling’:

Mama ain’t it wild when you can’t help but smiling
What fun, tonight know why
We’re lost in the only thing,
Truly worth getting lost in
It’s so nice to think you’re alone,
And to look up, and see you home

Begrijpt u wel? Het is het soort tekst dat Banhart bij zijn fans een magische status heeft bezorgd. Maar hopelijk zijn ook deze liefhebbers en fijnproevers het ermee eens dat, hoewel Devendra Banhart de koning van de freak folk was, hij nu toch echt een plaatsje zakt op die ranglijst. Misschien tijdelijk, maar toch.