Mario Kart Super Circuit

Het was het begin van de jaren ’90. Nirvana was hot, Beavis & Butt-Head waren nog cool, Ren en Stimpy nog op TV en Mario Kart was mijn favoriete spel. Zucht, ik begin misschien wel oud te worden. Mijn vader had gelijk, vroeger was alles beter. Op Civilization na heb ik nog nooit zoveel tijd gestoken in een spelletje als in Mario Kart. Met Koopa Troopa zette ik diverse snelle tijden neer, en won ik na een bloedstollende race de 150CC Special cup (ik pink hier even een traantje weg).

Waar is Koopa Troopa?

Nu (2002) ligt een zware taak in mijn vooruitzicht: objectief blijven bij het recenseren van Mario Kart SC. De eerste opvolger van het originele spel was Kart 64, en die is me niet enorm bevallen. Wat dat betreft was Crash Bandicoot Tem Racing op de PSX een betere Kart-kloon. In de Advance versie heeft men geprobeerd meer trouw te blijven aan het originele spel. Mijn teleurstelling is groot als ik merk dat ik niet langer met Koopa Troopa kan racen. Hij heeft plaats moeten maken voor Wario.

Loodgieter en coureur

Inhoudelijke uitleg van het spel lijkt me eigenlijk overbodig, maar voor de spelletjesanalfabeten onder ons nog even snel: Het gaat hier om een racespelletje met Mario. De loodgieter en zijn vrienden strijden in 3 cupjes en 3 klassen (50, 100 en 150cc) wie de beste racer is. Er zijn acht karakters om uit te kiezen, en elk heeft zo zijn eigen voordelen. Zo trekt Bowser erg traag op, maar is hij snel op de lange stukken. Toad kan scherp sturen, en Mario is een goede all-round racer.

Victorie!

Het racen voelt meteen als vanouds aan. Ondanks het beperkte aantal knoppen loopt alles als een trein op de Advance. De beelden zien er op de Advance strak en scherp uit. De geluiden zijn eenvoudig, maar degelijk. Het sturen gaat behoorlijk scherp, maar na enige gewenning heb ik de kart goed genoeg onder controle om mijn eerste cup-kampioenschap winnend af te sluiten. Het oude vertrouwde beeld van de vis die de beker naar de winnaar gooit is bewaard gebleven.

Conclusie

Mario Kart SC is op dit moment gewoon het beste racespel op de Gameboy Advance. Liefhebbers van het origineel zullen net als ik even met heimwee terug denken aan die goede ouwe tijd. Als je de besturing eenmaal onder de knie hebt is het spel al leuk, maar de ware kunst zit hem in het vinden van de juiste manier om een bocht aan te snijden. Dat maakt dat het spel als racesimulatie behoorlijk aan diepgang wint, iets wat menig serieus racespel niet kan zeggen. Het spel zit gewoon goed in elkaar, en de multiplayer-optie maakt dit spel tot een absolute must voor bezitters van de Advance.