Stardust

Geen mega-epos, geen spectaculaire veldslagen of mystieke elfachtige wezens. Stardust is niet zoals de andere fantasyverfilmingen waar we de laatste tijd bijna mee zijn doodgegooid. Het is een buitengewoon, modern sprookje voor volwassenen dat het moet hebben van het verhaal en de karakters.

Net als in bijvoorbeeld Narnia begint ook Stardust in de ‘gewone’ wereld, rond het midden van de negentiende eeuw in een klein Brits plaatsje genaamd Wall. De jonge Tristan Thorne (Charlie Cox) is heimelijk verliefd op Victoria (Sienna Miller), maar zoals dat wel vaker gebeurt: zij ziet hem niet staan. Om haar hand te winnen, belooft hij haar een stuk van een zojuist gevallen ster. Daarvoor moet Tristan wel de muur oversteken, waarachter een verborgen koninkrijk ligt. Dat de gevallen ster geen ster blijkt, maar een jonge vrouw (Claire Danes), is nog maar het begin van Tristans avontuur.

Neil Gaiman

Schrijver Neil Gaiman en illustrator Charles Vess brachten Stardust oorspronkelijk uit als soort prentenboek voor volwassenen. Pas later werd er een, meestal geïllustreerde, roman van uitgegeven. Hoewel Gaiman in Nederland minder gelezen wordt, geniet hij in Amerika en Engeland een grote bekendheid als auteur. Maar ook in de filmwereld is hij geen onbekende meer. Hij schreef mee aan Mirrormask, en later dit jaar verschijnt Robert Zemeckis’ versie van Beowulf, waarvoor Gaiman mede het scenario schreef. Ook wordt de verfilming van zijn roman Coraline volgend jaar in de bioscopen verwacht. Voor de adaptatie van Stardust bleef het bij een adviserende rol op de achtergrond.

Het grote pluspunt van Stardust is dat de film redelijk getrouw blijft aan het boek. Uiteraard zijn er zoals bij de meeste verfilmingen verhaallijnen weggelaten of aangepast, maar nergens is dat hinderlijk. Het avontuur van Tristan (in het boek overigens Tristran) blijft de hoofdzaak, maar ook de andere twee rode draden uit het boek zijn perfect naar de filmversie overgeheveld: drie verbitterde oude heksen (waaronder een verbluffende Michelle Pfeiffer) die het hart van de ster nodig hebben, en een zooi prinsen (met als venijnigste Rupert Everett) die elkaar uitmoorden om de troon van het koninkrijk voor zich te winnen. Fans van het boek zullen nergens moeten slikken; de aanpassingen die gemaakt zijn passen perfect in dit sfeervolle sprookje.

Charismatisch

Niet alleen het verhaal is aangenaam, ook de aankleding is om van te smullen. Voor de verandering werd er niet geschoten in het goedkopere Oost-Europa maar ‘gewoon’ in Groot-Brittannië, dat er qua omgeving zeker mag zijn: het levert prachtige beelden op, van muur tot bergen, van bos tot kust. De special effects zijn voor een fantasyfilm redelijk beperkt gebleven, wat de film alleen maar ten goede komt: de aandacht ligt daardoor meer op de karakters. De casting daarvan is ook prima in orde. Charlie Cox is eens geen standaard ‘mooie jongen uit Hollywood’, maar wel enorm charismatisch en een plezier om naar te kijken. Robert De Niro (als homo-piraat misschien wat overdreven) krijgt toch de lachers op de hand, want ook aan de komische noot is gedacht.

Dat een fantasyfilm zonder veldslag, superieure special effects en mythische wezens (goed, een eenhoorn daargelaten) eigenlijk veel leuker is, bewijst Stardust. De sterrencast laat zich leiden door het bijzondere verhaal en de personages zijn goed uitgewerkt en treffend neergezet. Niet zomaar een sprookje – Stardust is een van de leukste films van het jaar.