Commerciële underdogs

Met de gecombineerde kwaliteiten van deze films zou men hem bepaalde misstappen kunnen vergeven. Zo is Linklaters Waking Life (2001) een interessant experiment dat helaas niet blijft boeien en is School of Rock (2003) nog enigszins vermakelijk wegens Jack Blacks wilde enthousiasme. Maar met zijn remake van de sportkomedie Bad News Bears is er wel heel veel goede wil nodig om de regisseur zijn uitstapjes in de wereld van de formulefilm te vergeven.

Knudde-effect

Bad News Bears gaat over een bij elkaar geraapte baseballploeg binnen de jeugdcompetitie. Het is een zooitje ongeregeld bestaande uit alles wat Amerika groot heeft gemaakt: een vetzak die zich volpropt op advies van het Atkins-dieet, een kleine lastpak met een te grote mond en de gebruikelijke etnische minderheden. Om het Knudde-effect te versterken is er ook een jongen in een rolstoel die de groep compleet maakt. Billy Bob Thornton krijgt als coach Morris Buttermaker de taak om de ploeg nog enigszins klaar te stomen voor de competitie. De ontwikkelingsboog die het verhaal vandaar volgt is natuurlijk voorspelbaar. Het team wint tegen alle verwachtingen in van de ploegen die homogener zijn qua opbouw om vervolgens de finale te halen in een conclusie die spannend zou moeten zijn.

Het lijkt een onwaarschijnlijk gegeven dat de makers van de film echt in dit voorspelbare en platgetrapte verhaal geloofden. De enige punch zit hem in Thornton als de laconieke en humoristische coach die de rol een rebelse underdog-charme geeft die past bij Linklaters fascinatie voor hippe nietsnutten. Thorntons rol is op maat geschreven door scenarioschrijvers Glenn Ficarra en John Requa die hem een gelijksoortige rol hadden gegeven in Terry Zwigoffs Bad Santa. In beide films wordt een mate van kinderlijke onschuld tegenover een vulgaire en platte werkelijkheid geplaatst. Maar deze volwassen visie is in zijn uitwerking oppervlakkig en puberaal in plaats van realistisch. Daarnaast bevatten beide scripts een barrage aan scatologische referenties waar de goedbedoelde familiemoraal scherp tegen afsteekt.

Naast Thornton is Sammi Kane Kraft in haar rol als de enige goede speler een uitschieter. In haar uitbeelding van een echt pubermeisje vervalt ze niet in het terrein van de Lindsay Lohan-klonen. Helaas is dat het enige wat de film te bieden heeft, en daarmee scoort de film al hoog in zinloos en plat vermaak voor een avondje voor de buis met een kratje bier.

Voorkeur voor underdog

Als men het met een korreltje zout bekijkt heeft de film misschien ook meer te maken met Linklaters eigen korte carrière als baseballspeler. De film lijkt Amerika te zien als baseballveld waar elke groep voor acceptatie moet vechten om te winnen. Dat de film niet helemaal eindigt zoals verwacht toont Linklaters voorkeur voor de underdog. Maar het is te hopen dat Linklater zijn talent niet vergooit door zich te schikken aan de commerciële wetmatigheden van de formulefilm.

De uitgebreide extra’s geven een beeld van het hele productieproces, maar ze geven geen antwoord op de vraag waarom Linklater deze film gemaakt heeft, afgezien van het feit dat hij gebeld werd met een script en het origineel wel kon waarderen. Daarnaast eindeloze extra’s over de casting en het baseball-jargon.