Het woeden der gehele wereld

Maassluis, mei 1940: schipper Joost Vroom (Cees Geel) vertrekt met een klein groepje, voornamelijk Joodse, vluchtelingen naar Engeland. De vluchtpoging is van korte duur, want eenmaal buitengaats wordt de boot door de Kriegsmarine tot zinken gebracht. Een reddingssloep brengt de opvarenden weer aan wal, maar omdat de Joden hun leven daar niet meer zeker zijn, duiken ze onder bij apotheker Minderhout. Ondertussen is schipper Vroom behoorlijk pissig over het feit dat hij zijn boot kwijt is. Omdat de verzekering niets uitbetaalt, is hij gedwongen zijn baan als schipper te verruilen voor een betrekking bij de Rotterdamse politie. Een ontwikkeling die voor veel mensen noodlottige consequenties heeft. Onder andere voor de jonge Alex Goudveyl.

Verkeerd spoor

Het woeden der gehele wereld is een film met een enorme cast. Niet minder dan dertig acteurs en actrices, onder wie bekende namen als Frank Lammers, Cees Geel en Reinout Bussemaker, geven acte de présence. Het is weliswaar leuk om al die verschillende bekende gezichten voorbij te zien komen, maar het grote aantal personages maakt het niet makkelijk om de verhaallijn vast te houden. Vooral niet wanneer er ook nog teveel ingezoomd wordt op karakters die nauwelijks belangrijk lijken te zijn. Het verhaal wordt hierdoor onoverzichtelijk en de kijker wordt op het verkeerde spoor gebracht.

Dooddoener

Hoewel de film in grote lijnen is gebaseerd op het gelijknamige boek van Maarten ’t Hart, is het oorspronkelijke verhaal op veel punten onherkenbaar. Zo komen sommige personages uit het boek in de film nauwelijks terug of worden hun rollen ingevuld door andere karakters. Maar ook op essentiëlere punten is gekozen voor een andere invulling. Is het boek een echte whodunit, in de film zie je met eigen ogen wie de moord pleegt. Als aan het eind van de film blijkt dat de vork anders in de steel zat, is dit alleen maar een dooddoener. Dit omdat je als kijker niet bent aangespoord om te twijfelen aan de dader.

Stijf en onnatuurlijk

Het eerste wat opvalt zodra de film begint, is het feit dat hij erg slecht is nagesynchroniseerd. Dit doet behoorlijk oubollig aan. Bovendien maakt het de karakters – die over het algemeen nogal stijf en onnatuurlijk overkomen – extra afstandelijk. De personages van Cees Geel en Frank Lammers zijn bijna de enige die tot leven komen. Op twee miljoen bezoeker hoeft Pieters deze keer zeker niet te rekenen. Sterker: hij mag blij zijn als de film na twee weken nog draait.