Manga-minimalisme

De Japanse Jiro Taniguchi (1947-) is een van de meest gerespecteerde volwassen manga-auteurs in het westen. De tekenaar heeft een bijzonder oog voor detail, kadering en ritme. Zijn sobere tekenstijl, met bewuste kadering, close-ups en uitgelichte details, is expliciet verbonden met filmische vormgeving. Daardoor worden manga als de noir-gangsterverhalen van Benkei in New York, de historische epossen Samurai Legend en Au temps de botchan, en zelfs het science-fiction-drama Icaro, realistische, technisch perfecte vertellingen. The Walking Man (oorspronkelijk uit 1992) behoort met Quartier lointain en Le journal de mon père tot Taniguchi’s meest ingetogen, humanistische werken. Het is ook een van de weinige strips die door hem zelf zijn geschreven: het resultaat is een plotloos, maar des te meer indrukwekkend staaltje visuele vertelkunst.

Minimalistisch

Het gegeven van de wandelende man is eenvoudig: in de achttien hoofdstukken slentert een man van een jaar of veertig door zijn omgeving, een niet nader genoemd stadje in Japan. Hij wandelt door het park, langs de rivier, gaat ’s nachts baantjes trekken in een gesloten zwembad, klimt in een boom. The Walking Man is een ode aan de kleine en eenvoudige dingen in het leven: het genieten van het uitzicht over de zee, de dankbaarheid van een oud vrouwtje dat de weg vraagt, een zomerse regenbui, enzovoorts. Het alledaagse wordt voelbaar gemaakt door Taniguchi’s uitgekiende tekenkunst, het gebrek aan uitleg en dialogen, en de geduldige opbouw van de verhalen. De minimalistische stijl put zoveel mogelijk uit zulke eenvoudige gegevens. Hoe effectief de narratiefloze vorm is, blijkt uit het laatste verhaal: daar is plotseling een voice-over die het getoonde beschrijft – een overbodig element dat de afbeeldingen aan kracht doet inboeten.

Klassieker

Taniguchi’s opzet is geslaagd: The Walking Man is een wonderbaarlijk ingetogen boek, een collectie om te koesteren en om in alle rust van te genieten. De nieuwe Britse uitgever Fanfare, de partner van het Spaanse Ponent Mon, specialiseert zich in bijzondere Japanse stripverhalen. Hoewel de afdrukkwaliteit wisselend en soms ronduit slecht is, en de vertaling niet gespeend is van typfouten, biedt het liefdevolle bedrijfje een luxe en zeer welkome uitgave van een ware klassieker.