Het onzienbare in zwart-wit

Eigenlijk is hij de schepper van de psychologische horror. Niet het bloed en de ingewanden, niet de monsters zelf, maar het effect dat ze op de geest hebben, de angst die ze opwekken en die je niet meer loslaat: dat is de horror in de verhalen van Lovecraft. Steeds is er meer aan de hand dan je denkt, en altijd is er meer dan je eigenlijk wilt weten.

Nachtmerries

Krieks voorliefde voor oude pulp is duidelijk zichtbaar in de spaarzame scènes waarin Lovecraft zich te buiten gaat aan zombies, zeemonsters of door een geheimzinnig ruimtevirus verteerde lichamen. Daar kan Kriek zich heerlijk uitleven op slijmerige ingewanden of etterende bulten. Op dat soort momenten doet zijn werk denken aan oude comic klassiekers as Tales from the Crypt.

Maar Kriek kan ook prima omgaan met de geestelijke kant van de horror. Zoals in het langste verhaal, Schaduwen boven Innsmouth, waarin het draait om de langzame vervreemding van de hoofdpersoon. Kriek gebruikt diepe schaduwen om de sluipende gekte te verbeelden, en het dorpje waar de man in verzeild raakt ademt één en al achterdocht en diepe geheimen. Maar het ergst zijn de lege ogen aan het einde. Aan Lovecrafts gruwelen valt niet te ontsnappen.

Upgrade

Een detail is wel dat Lovecraft geen literaire grootheid was. Zijn verhalen zijn vaak rommelig en slecht geconstrueerd. Hij geeft zijn hoofdpersonen nauwelijks diepte, waardoor je niet met ze meeleeft en ze geen medelijden opwekken. Daar heeft de verstripping van Kriek gelukkig minder last van. Eigenlijk kan gesteld worden dat hij de verhalen een upgrade heeft gegeven. Het grootste compliment aan Krieks adres is dat je, na het lezen van het boek, schichtig om je heen kijkt. Dat het onzienbare in Krieks boek zichtbaar is geworden, is dan juist geen bezwaar.