Tien kleine stoere mannen

Ottway is in Alaska werkzaam als scherpschutter die medewerkers van een oliemaatschappij moet beschermen tegen aanvallen van wilde dieren. Hij bevindt zich in het desolate gebied tussen voornamelijk stoere mannen: zelfverkozen bannelingen die een keuze hebben gemaakt voor een leven in het koude noorden. Het zijn mannen zonder voornaam, die overdag hard werken en ’s avond stoom afblazen in de kroeg. Ottway (Liam Neeson, de enige grote naam tussen een verder relatief onbekende cast) toont zich echter geen gelukkig man; hij speelt zelfs even met het idee om zich het leven te ontnemen.

Crash
Als het vliegtuig crasht waarin Ottway (tijdelijk?) terugkeert naar Anchorage, blijkt hij een van de slechts zeven overlevenden te zijn. Hij ontpopt zich vervolgens al snel tot de natuurlijke leider. Op dezelfde troosteloze en onbeschutte plek blijven wachten op hulp blijkt geen optie, zeker niet als een groep wolven vastbesloten lijkt om met de indringers af te rekenen.

Regisseur Joe Carnahan toont in de aanloop naar, en het begin van de overlevingstocht van de mannen zijn kunnen. Dat hij talent heeft bleek al uit zijn intrigerende politiethriller Narc (2002). Het met een sterrencast gevulde Smokin’ Aces (2006) toonde flair, maar probeerde iets te hard cool te zijn en was uiteindelijk een vermakelijke maar tegelijk overbodige Oceans-/Snatch-kloon. Met de verfilming van de televisieserie The A-Team (2010, ook met Liam Neeson) leek hij de dalende lijn in zijn carrière voort te zetten, om zich nu met The Grey enigszins te revancheren.

Net als zijn vorige films imponeert ook The Grey visueel. Het winterse landschap van Alaska, dat even wonderschoon als intimiderend is, is met behulp van vaak grofkorrelige beelden fraai gevangen. De kou en het lijden wordt knap invoelbaar gemaakt. Het is ook de manier waarop bijvoorbeeld de flashbacks van Ottway qua sound design worden weergegeven die indruk maken.

Jaren 80

The Grey doet met zijn ‘groepje stoere mannen wordt opgejaagd’-premisse in de verte denken aan jaren 80-actievehikels als Predator, Southern Comfort en The Warriors. Carnahan koos echter niet voor volbloed testosteronactie, maar probeert in deze variant op ’tien kleine negertjes’ ook emotionele diepgang mee te geven. Dat werkt zeker in het begin, als contrast tussen de zoete dagdromen van Ottway en de harde realiteit, erg overtuigend.

Naarmate de film vordert en het aantal overlevenden afneemt, lijkt het alsof Carnahan – onterecht – de strijd om te overleven alleen niet genoeg vond. Hij snijdt ook thema’s als het leven, verleden en God aan. Wellicht sympathiek, maar daarmee hinkt The Grey ook op twee gedachten en dat doet afbreuk aan de spanning en de indruk die de film maakt.