A Something Rain: Een herinnering aan gestorven vrienden
.
Al dertien jaar woont Boulter in Praag, zanger Stuart Staples sinds drie jaar in Midden-Frankrijk, drummer Earl Harvin leeft in Berlijn en de twee overige vaste bandleden (gitarist Neil Fraser en bassist Dan McKinna) bleven in het Verenigd Koninkrijk. Is die grote afstand tussen elkaar niet onhandig? Volgens Boulter niet: moderne communicatiemiddelen maken het gemakkelijk te communiceren. ‘We skypen veel met elkaar,’ legt hij uit. Toen ze het nieuwe album opnamen, kwamen ze eens in de maand bij elkaar in Frankrijk, waar voorman Staples een opnamestudio naast zijn huis heeft. Van mei 2010 tot augustus 2011 werkten ze aan het opnemen van de plaat en in die periode waren ze opgeteld maar drie weken in elkaars fysieke aanwezigheid. In september en oktober werd het vervolgens gemixt tot het eindresultaat: negen stemmige liedjes vormen samen een juweel van een treurplaat.
Wat vinden jullie zelf van het nieuwe album?
‘We zijn allemaal heel gelukkig met de nieuwe plaat, na Falling Down a Mountain (het vorige album uit 2010) wilden we heel graag nieuwe manieren van werken proberen. Daarom zijn we op zoek gegaan naar nieuwe instrumenten. We hebben bijvoorbeeld gebruik gemaakt van een bijzonder percussie-instrument (de “cristal baschet”) en een antieke drummachine die we ergens op een rommelmarkt hebben gekocht.’
~
‘Ongeveer eens per maand kwamen we samen bij Stuart in Frankrijk. Hij woont in een bijna uitgestorven dorp. Veel jonge mensen zijn verhuisd naar de steden, dus eigenlijk wonen er alleen oude mensen en Stuart. De opnamestudio is naast zijn huis. Een aantal van ons verbleven in een klein hotel vlakbij, want het huis is niet groot genoeg voor iedereen. Meestal waren we met z’n vijven, soms waren er gastmuzikanten, zoals Thomas Bloch (cristal baschet), Gina Foster (zang) Julian Siegel (klarinet en saxofoon) en Will Wilde (mondharmonica). ’s Ochtends kwamen we samen en bespraken de plannen en ideeën voor de dag. Na de lunch begonnen we met opnemen en meestal gingen we door tot acht, negen uur ’s avonds. Soms wilden we iets per se afmaken en dan werkten we langer door. Na het werk aten we samen en daarna ging iedereen terug naar het huis of hotel. Meestal waren we een lang weekend bij elkaar.’
U hebt de tekst van het openingsnummer “Chocolate” geschreven. Wat is het verhaal achter dat liedje?
‘Het is eigenlijk een kort verhaal dat ik geschreven heb, op het album is het een soort spokenword-liedje geworden. Op het tweede album hebben we ook zoiets gedaan: “My Sister”. “Chocolate” is in feite een waar gebeurd verhaal: lang geleden ging ik een avond uit in Nottingham (waar ik vandaan kom) en aan het eind van de avond ging ik naar huis met een beeldschone vrouw. Maar daar houdt de realiteit op: in het liedje blijkt de vrouw een man te zijn, dat was in het echt niet het geval.’
Op jullie Facebookpagina is te lezen dat jullie met The Something Rain de naasten herinneren die jullie de laatste twee jaar hebben verloren. Is het een soort rouwalbum geworden?
‘Voor ons is het geen rouwalbum, het gaat vooral over het herinneren van geliefden die overlijden en hoe mensen hun best doen om te gaan met zo’n verlies. Over hoe je een groot verlies probeert om te vormen tot een mooie herinnering aan iemand. De laatste twee jaar hebben we best veel naasten verloren, de meesten stierven veel te jong. Ze leden aan kanker of stierven aan de gevolgen van een drank- of drugsverslaving. Het is heel droevig om een jong en talentvol persoon te zien doodgaan. Het doet je denken aan alles wat hij of zij nog had kunnen en moeten beleven en bereiken. Met dit album proberen we hen op een positieve manier te gedenken: we concentreren ons niet op de tragiek van hun dood. Het is onze manier om proberen verder te gaan met onze eigen levens zonder bitter te worden.’
In het verleden hebben jullie gewerkt met zangeres Lhasa de Sela, die op 1 januari 2010 overleed. Is zij één van de dierbaren die jullie met dit album herinneren?
‘Ja, eigenlijk begon het allemaal toen Lhasa stierf. Vanaf dat moment hebben we allemaal te maken gekregen met tragische sterfgevallen. De dood van Lhasa, die aan borstkanker leed, was achteraf een heel vreemd beginpunt van een hele moeilijke tijd voor ons allemaal.’
Vanaf 22 februari touren jullie met The Something Rain door Europa. Verheugen jullie je erop het nieuwe materiaal aan het publiek voor te stellen?
‘Altijd als we een nieuw album uitbrengen zijn we heel erg benieuwd naar de reacties van ons publiek. Voor ons is het eigenlijk altijd een verassing in hoeverre de nieuwe nummers gewaardeerd worden. Eigenlijk is dit een hele spannende periode: we hebben meer dan een jaar hard gewerkt en nu willen we graag zien hoe het wordt ontvangen door liefhebbers en critici.’
Jullie gaan meer optreden op het vasteland van Europa dan in Engeland, wat is daarvan de reden? ‘We beginnen wel in Engeland. We doen vier shows in een relatief kleine zaal, vooral om de sfeer van het album goed over te brengen. Het moet klein en intiem zijn, vinden we. Maar om de vraag te beantwoorden: vanaf het begin zijn we eigenlijk een soort Europese band geweest. Onze muziek wordt vooral in Frankrijk, België, Nederland en Duitsland geapprecieerd: veel meer nog dan in het Verenigd Koninkrijk. Ik weet niet goed waarom dat is, misschien zijn we nooit een typische Engelse band geweest. De muziek van Jacques Brel is bijvoorbeeld voor ons allemaal een grote inspiratiebron. Onze muziek is in dat opzicht meer Europees dan voortbouwend op Britse tradities. Mogelijk zijn de meeste van onze fans daarom inwoners van Centraal-Europa.’
Plannen jullie na de Europese tour nog een wereldtour?
‘We willen heel graag overal spelen waar we uitgenodigd worden, ook in bijvoorbeeld de VS of Azië. Het probleem is voor ons eigenlijk altijd de financiering ervan. Een tour door de VS zou ons niets opbrengen, misschien zelfs veel geld kosten. Op dit moment is het voor ons vooral belangrijk onze muziek te laten horen aan een trouw en toegewijd publiek.’
Op 11 maart spelen jullie in de Melkweg in Amsterdam. Kijken jullie er naar uit om daar op te treden?
‘Ja, we hebben nog nooit in Melkweg gespeeld, dus we zijn nieuwsgierig naar de zaal. We hebben vroeger weleens in Paradiso gespeeld. In mijn herinnering is het publiek in Nederland is altijd vriendelijk en enthousiast: we verheugen ons op de hernieuwde kennismaking.’
Live in Nederland:
11 maart 2012: Melkweg, Amsterdam
