Mengelmoes verenigd door dialogen

Sommige boeken zijn moeilijk te plaatsen. Zo is ook Het genootschap van de laatste dieren van Jeffrey Moore niet direct goed te duiden.
Maar wat dit boek voornamelijk tot aangenaam leesvoer maakt, is de interactie tussen de verlopen Nile en de hoogbegaafde Céleste. Beiden zijn buitenbeentjes, voelen zich niet op hun plaats in een wereld die hen niet begrijpt, hebben schijt aan hoe anderen over hen denken en steken dit niet onder stoelen of banken. En beiden weten hun mondje prima te roeren. Dat resulteert in vreemde, ontroerende of hilarische, maar altijd fascinerende gesprekken tussen de twee.

Het is deze dynamiek tussen de hoofdpersonages die het verhaal boven de meute laat uitstijgen. Het zijn niet zozeer de ontwikkelingen rondom Nile en Céleste die het verhaal voortstuwen, het zijn de verwikkelingen tussen hen die je naar de volgende bladzijde doen verlangen. De onderhoudende dialogen tussen twee intrigerende karakters vormen hoofdpersoon, verhaallijn én genre van deze roman.

Je hoeft dit boek niet in een hokje van eco-thriller-Lolita-WNF-liefdesroman te duwen. Maar als er een genre is voor goede dialogen, dan valt Het genootschap van de laatste dieren daar zeker onder.