Bush

ˈEverything Zen’, ˈGlycerineˈ, ˈComedownˈ en later ˈSwallowedˈ en ˈGreedy Flyˈ. Luister ze terug en je waant jezelf weer in de tijd van housebroeken en de gulden. Na het tweede album in 1996 ging Bush wat meer de elektronische kant op en verdwenen ze in Nederland langzaam van de muzikale kaart. Na het vijfde album in 2002 was het over en uit, maar in 2004 probeerde zanger Gavin Rossdale het met een nieuwe band, Institute. Deze poging strandde echter, evenals een solocarrière.

Hoopvol eerste deel

Samen met oudgedienden Chris Traynor en Robin Goodridge, en bassist Corey Britz pakt Rossdale nu de draad op. ˈThe Sound Of Winterˈ, tot single uitgeroepen, is gelijk een goede testcase. De track wordt gedragen door het herkenbare stemgeluid van de gitarist en zanger. Rauw, licht vermoeid, maar met de wat minder dan verwachte drive erin. ˈAll My Lifeˈ is beter. Het nummer, dat zwaar wordt ingezet, heeft veel refrein dat, alhoewel weinig zeggend, makkelijk meezingt. De agressie in Rossdale’s stem is er weer en is vergelijkbaar met het oudere ˈMachineheadˈ. Scheurende gitaren worden niet geschuwd en Bush lijkt klaar voor de stadions met dit grootse en brede geluid.

Ook ˈThe Afterlifeˈ klinkt goed. Dit tweestemmig gezongen uptemponummer heeft eenzelfde zangpatroon, waarbij eerste en tweede stem samengaan, net als de voorgaande track. Favoriet is ˈAll Night Doctors’, dat opent met rustig pianospel. Het druipt wel van de melancholie, mede veroorzaakt door enkele strijkers, en wordt later aangevuld met vervormde gitaar. Het wachten blijft dan op de fenomenale uithalen, maar die geven hoop voor de rest van de cd.

Teleurstellend tweede deel

ˈRed Lightˈ komt echter niet echt los en de verwachte uitbarsting klinkt wat rommelig.ˈShe’s A Stallion’ heeft te veel refrein en zorgt voor verveling. Ook ˈI Believe In Youˈ en ˈStand Upˈ zijn niet onderscheidend. Zeker niet slecht, dat niet: keurige rocksongs. Een volle sound, goed geproduceerd en klaarblijkelijk het soort muziek waar Amerikanen meer dan Europeanen van houden. De fanschare van de Britten is daarom ook vooral te vinden in de Verenigde Staten. ˈThe Heart Of The Matterˈ heeft gelukkig wel iets extra’s: een heerlijk basloopje, een aangename traagheid en het is gevoelig gezongen. Dezelfde emotie vinden we terug in het slot; het mooie ˈBe Still My Loveˈ, waarbij we ook eindelijk verlost zijn van de echo over de stem van de zanger.

Mooie herinneringen, enthousiasme blijft uit

Het is misschien niet eerlijk om telkens een blik naar het verleden te werpen, maar als je een dergelijke staat van dienst hebt opgebouwd en het album zo noemt, wordt er ook iets van je verwacht. The Sea Of Memories bevat geen slechte songs, maar een of meerdere hits ontbreken. Bijna alle refreintjes zijn (te) snel mee te zingen en zang met weinig omlijsting komt te sporadisch voor. Zodoende blijf je hinken op twee gedachten. Klonk Bush vroeger zo geweldig omdat zij er toen echt uit sprongen? Nu , vijftien muziekjaren later, moeten we concluderen dat Bush min of meer stil heeft gestaan. Of zijn de jaren gaan tellen en is de echte passie van de band verdwenen?