Kibbelen tussen de gangen

Reizend door het imposante heuvelachtige Engelse landschap laven de heren zich aan bijzondere en waanzinnige gerechten en fraaie hotels (en Coogan aan enig vrouwelijk schoon), maar wat ze vooral doen is een hoop kibbelen. De heren slaan elkaar om de oren met algemene kennis, elkaars carrière, maar vooral met het imiteren van bekendheden. In de grotendeels geïmproviseerde scènes wisselen hierbij nauwelijks geveinsde ergernis en moeite hun lach in te houden, elkaar naadloos af. Dat de situaties constant tussen het komische en het ongemakkelijke laveren (iets waar Coogan altijd al sterk in is geweest en waar bijvoorbeeld The Office school mee maakte), is een van de sterkste punten van The Trip.

‘Wereldberoemde’ imitatoren
Rob Brydon mag dan hier een grote onbekende zijn, in eigen land is de Welshe komiek, acteur en imitator een grootheid. Met gemak zet hij een weergaloze Al Pacino neer of doet hij grootheden als Richard Burton, Anthony Hopkins en Michael Caine na. Coogan maakte furore op de Britse televisie met een aantal typetjes (waaronder de volkse Paul en Pauline Calf, maar vooral de intrieste talkshowhost Alan Partridge). Coogan is een minstens even begenadigde imitator; iets wat hij niet kan nalaten zijn collega constant in te wrijven. Hij wil tegenwoordig graag serieus genomen worden als speelfilmacteur, maar een echte Hollywoodcarrière is — rolletjes in onder andere Tropic Thunder en Night at the Museum daargelaten — nooit echt van de grond gekomen. Het is onder regie van Michael Winterbottom (The Road to Guantánamo, The Killer Inside Me) dat Coogan (en in zijn kielzog Brydon) zijn beste rollen speelde.

Coogan vertolkte de hoofdrol in Winterbottoms 24 Hour Party People, waarna ze het knappe en hilarische A Cock and Bull Story maakten. Hierin speelden Coogan en Brydon, behalve karakters uit het historische boek Tristram Shandy, ook zichzelf en probeerden zij elkaar — al dan niet geïmproviseerd — enkele keren flink de loef af te steken. The Trip kan als een soort spin-off van deze film worden gezien. Ook hierin vertolken de twee zichzelf — of beter gezegd: zetten zij (uitvergrote) versies van zichzelf neer — waarbij de chemie tussen hen van het scherm afspat.

Bron van gissen
The Trip is de filmversie van de gelijknamige zesdelige televisieserie van de BBC met afleveringen van een half uur. Dat betekent dat er her en der scènes moesten sneuvelen, zoals een werkelijk briljante imitatie van Ray Winstone (Sexy Beast). Aan de andere kant valt het weglaten van een scène waarin Brydon een klunzige poging doet om Coogans assistente te versieren te begrijpen; deze was wel erg out-of-character. Ondanks de vele overeenkomsten tussen Coogan en Brydon kan met name Coogan het niet laten de verschillen te benadrukken. Brydon is hierbij de familieman die iedereen wil plezieren en niet meer dan twee zinnen kan uitspreken zonder iemand te imiteren; Coogan de enigszins nukkige, miskende ‘artiest’ met relatieproblemen. Hoe dicht de ‘typetjes’ die zij vertolken bij hen zelf staan is voor de kijker een constante bron van gissen.