Zo vader zo zoon

In Erfelijk belast is een seriemoordenaar actief die zijn slachtoffers de hersens inslaat en vervolgens een plastic zak over hun hoofd trekt. Elk slachtoffer houdt in een samengebalde vuist een stukje van een röntgenfoto. Al redelijk snel in het verhaal is duidelijk wie verantwoordelijk is voor de moorden, namelijk de zoon van een veroordeelde en al overleden seriemoordenaar. Maar welk personage is die zoon? Ontdekt Thorne dit snel genoeg om nog meer moorden te voorkomen? Net als eerdere thrillers start Erfelijk belast met een proloog, in dit geval over Debbie en Jason, die als een klassieke cliffhanger veel later zijn vervolg krijgt. Tegen het eind wordt duidelijk wat de positie van Debbie is in de reeks van moorden.

Miskraam

Naast het onderzoek naar de dader krijgt ook de mens achter de politieman Thorne veel aandacht. Zijn leven staat in het teken van de miskraam die zijn vriendin (en collega) Louise heeft gehad. Thorne heeft het er zwaar mee, maar kan zich slecht uiten en weet zich ook geen houding te geven ten opzichte van Louise. Zijn troost verbindt hij met de slachtoffers in de zaak die hij onderzoekt om daarmee aan te geven dat er altijd anderen zijn die er nog slechter aan toe zijn. Zijn gedachten maken wel duidelijk dat hij daar zelf in ieder geval niet door is geholpen.

[…]Maar sindsdien kan ik aan niets anders meer denken. Elk uur dat ik met deze verrekte kutzaak bezig ben. Ik zie hoe kapot Lou ervan is geweest, hoe ze gewoon door is gegaan zodat ik me niet rot zal voelen en… net doet alsof alles in orde is. Ik loop rond met die steen op mijn borst.

Ontwikkeling

Thorne is beslist geen eendimensionale inspecteur voor wie uitsluitend zijn werk telt. Uit eerdere thrillers kent de lezer zijn vader die Alzheimer kreeg en inmiddels is overleden; je ziet de verandering in zijn relatie met rechercheur David Holland die als groentje bij hem begon in de eerste Thorne-thriller Slaapdood.

Erfelijk belast is een goed geschreven en spannende thriller. Billingham zet verschillende lijnen uit die beurtelings de aandacht krijgen en weet het vlechtwerk van ontwikkelingen goed te verknopen. Is er nog iets op aan te merken? Het einde misschien, maar dat is een kwestie van smaak.