Dream pop, of gewoon slaapverwekkend?

Lieflijke liedjes in een ongepolijst jasje, als een glad papiertje waar je je lelijk aan kan snijden. Sinds jaar en dag is dit het handelsmerk van Papercuts, en op Fading Parade is het niet anders. Wel zijn er ontwikkelingen: het orgeltje dat op voorganger You Can Have What You Want zo prominent aanwezig was wordt ditmaal nauwelijks van zolder gehaald. Fading Parade is ook de eerste release van de band op het Sub Pop label. Een toepasselijke keuze, want voor ditzelfde label nam Nirvana ooit het nummer ‘Paper Cuts’ op.

Julia

‘Do You Really Wanna Know’ en ‘Do What You Will’ heten de eerste twee nummers. Beiden zijn luchtige, goed in het gehoor liggende liedjes waarin Quever zijn relatie met ene Julia bezingt. Ze is ook het onderwerp van het derde nummer, ‘I’ll See You Later I Guess’. Kort gezegd: het lijkt er niet op dat Julia een blijvertje zal zijn.  

Na de pakkende openers wordt het moeilijker de aandacht bij de plaat te houden. ‘Chills’ is opgebouwd rond een nogal irritant melodietje en het slome ‘The Messenger’ is gewoon enorm saai. Het ligt niet alleen aan de liedjes dat Quever de aandacht niet vast weet te houden. Quevers dreinerige zang en het holle geluid van de opnames zijn maar voor even leuk.

Beach House
De strijkers en piano van ‘White Are the Waves’ bieden de inmiddels broodnodige afwisseling. Het nummer, dat in 2009 al eens als single verscheen, blijft niet meteen hangen zoals de eerste twee nummers dat doen, maar is een klein juweeltje. Afsluiters ‘Winter Daze’ en ‘Charades’ doen denken aan de dream pop anthems van Beach House, maar tonen vooral waarom Papercuts het niet haalt bij die band: de spannende arrangementen en aanstekelijke vocalen ontbreken.

Quever’s melancholische, persoonlijke insteek heeft zo zijn charme, maar de kille, onverzorgde uitvoering maakt veel kapot. Dat Quever en consorten met een onevenwichtige balans tussen de hogere en lagere tonen aan muzikale zelfmutilatie doen, is toepasselijk voor een band die zich Papercuts noemt, maar daar koopt de luisteraar weinig voor. In zijn geheel is Fading Parade geen slecht, maar wel een middelmatig album. Gruizige indiepop zoals we dat sinds 1986 al zo vaak hebben gehoord.