Eurosonic/Noorderslag 2011

De avond wordt gestart met een broos en adembenemend ‘koffiehuis-optreden’ van de Ier James Vincent Mc Morrow. Zijn performance en liedjes zweven tussen Antony and the Johnsons, Fleet Foxes, Bonnie ‘Prince’ Billy en Patrick Watson in. Na het verstommen van het geroezemoes en het tot stilstand komen van de koffiemachines, wordt er ruim en halfuur ademloos geluisterd. Een betere start van de vrijdag is bijna niet denkbaar.

Het Grand Theatre is het toneel voor de IJslandse formatie Dikta, die overigens wordt aangekondigd als Dikita uit Ierland. Het deert de heren niet en tijdens het optreden herhalen ze de aangekondiging zelfs twee keer. Dikta maakt stevige symfonische rock die een kruising lijkt tussen Journey en onze Nederlandse Van Velzen. Het pianointro van hun eerste ballad van de avond roept herinneringen op aan Joshua Kadisons ‘Jessy’ maar mondt uit in een veel steviger, goed te verteren symforocksong. Zanger Haukur Heiðar Hauksson is gezegend met een soepele zangstem en wisselt piano af met gitaar.

Vroege piek

Na de gedegen start van Dikta worden we in de bovenzaal ontvangen door de Italiaanse warmte van Malika Ayane tijdens haar eerste optreden in Nederland. In Italië wist ze met haar debuutalbum de aandacht flink naar zich toe te trekken. Ayane zingt beurtelings in het Engels en Italiaans. Haar stem heeft in de uithalen wat weg van Toni Childs maar ook van Tina Turner. De piano, cello, bas, gitaar en drums vormen een mooi bed voor de warme stem van Ayane. Haar muziek is gebaseerd op jazz, soul en rhythm & blues maar ook alternatievere invloeden zijn hoorbaar. Ayane weet een boeiende show neer te zetten en wordt na afloop door het publiek teruggeroepen. De piek van de avond staat stevig en het zal voor de overige acts nog lastig zijn dit te overtreffen.

De Machinefabriek ontbeert een goede stage manager waardoor de Franse band Cocoon veel te laat start en het programma in de verdrukking komt. Het eerste kwartier van het optreden van deze zoetgevooisde Fransen is hoe dan ook zeer smakelijk.
 
Bij White Lies is de roem de drie heren vooruitgesneld. De rij voor de 3FM Tent is dermate lang dat een poging doen om nog binnen te komen bij voorbaat kansloos is. Wie binnen is, laat zich vermaken door de band die vandaag hun nieuwe, tweede album Ritual zag verschijnen. Het alternatief is de Nederlandse Yasmin die met haar optreden vooral Anouk en Joan Jett and the Blackhearts weet te imiteren zonder er zelf creativiteit aan toe te voegen. Het maakt de performance degelijk maar niet voedzaam.

Dampend, energiek slot

De nacht luiden we in met de Engelse band The Crookes. Zij treden voor de tweede avond op in Huize Maas. In de pers is de roem de band al een beetje vooruitgesneld. Degenen die er de vorige avond al bij waren spreken van het beste optreden op het dat podium van de vorige dag. De op pubrock gebaseerde energieke show van The Crookes lost de verwachtingen uitstekend in. Het bandje maakt geen vernieuwende muziek maar weet binnen het genre wel uitstekende nieuwe, jonge en frisse composities toe te voegen gekoppeld aan een dampende en energieke show waar het spelplezier vanaf spettert. Het kwartet heeft vorige jaar de ep Dreams of Another Day uitgebracht om het wachten op een volledig album te verzachten.

Met een muzikaal verwarmd hart, moe maar voldaan trekken de Eurosonic-gangers de nacht in op zoek naar een laatste toegift of – voor diegenen die zich alweer opmaken voor Noorderslag – de rustplaats. Die laatste groep lijkt in de minderheid omdat Noorderslag traditioneel ook veel ander publiek trekt. Hoe het ook zij, Eurosonic bleek wederom een zeer geslaagd internationaal evenement en het festival staat nu nog prominenter op de kaart.