Abe Vigoda en No Age

De weergoden voltooien de goed passende entourage. Regenachtig en niet al te warm, de perfecte omlijsting voor een avond vol ongepolijste muziek. De bezoekers zijn minder blij met de meteorologische omstandigheden. Een lange rij voor de garderobe en veel jassen die vol zitten met regenwater zorgen voor beteuterde gezichten. Ook de lage temperatuur in het vertrek voor de zaal in de kelder van Trouw kan de bezoekers niet bekoren. Rond kwart over negen mag Abe Vigoda aftrappen en het commentaar van het publiek overstemmen.

Manische geluidsmuren

Abe Vigoda lijkt minder bedroefd te zijn om het regenachtige weer en de lage temperatuur, want beide schetsen goed de sfeer die de muziek van de Amerikanen uitdraagt. De van origine springerige punkband liet op hun laatste album Crush al horen dat ze bedreven zijn in het creëren van uitgesponnen geluidsmuren, en live maken ze dit goed waar. Een pluspunt ten opzichte van de plaat is dat de metronoom hoorbaar thuisgelaten is, en dat het tempo wat omhoog gaat. Dit maakt dat de nummers net iets minder frigide overkomen en het geeft het geheel wat meer een bandgevoel mee, in plaats van de overproductie van de opnames. Dat het allemaal iets minder strak is, is in het geheel niet storend. Ook de zang komt live beter tot zijn recht. Met dit tempo heeft de zanger geen tijd voor ingestudeerde pathetiek, en klinkt hij oprechter.

Het publiek is minder enthousiast. Ironische opmerkingen als ‘nou, goed hoor’ zijn niet van de lucht. Hoewel een punt van kritiek op de band inderdaad blijft dat ze een aantal echt goede liedjes ontberen, verdienen ze toch meer lof. Abe Vigoda is te interessant om te worden afgeschreven als voorprogramma dat moet worden uitgezeten tot de hoofdact begint.

Keihard en steengoed

Als de hoofdact, de Amerikaanse band No Age, eenmaal start met spelen, is het publiek duidelijk wel enthousiast. En terecht, want de band geeft een wervelend en energiek optreden weg. Op de plaat produceert No Age zijn indie/noise-rock met slechts twee muzikanten, live voegen ze hier een muzikant aan toe. Veel van de aanwezigen zal dit feit echter ontgaan, omdat het podium in Trouw vanaf veel plekken in de zaal bijzonder moeilijk te zien is. De band speelt een mix van materiaal van hun recentste plaat, Everything in Between, en van ouder werk. Ten opzichte van dat oudere werk zijn de nieuwe liedjes iets complexer, wat wellicht de keuze voor een extra muzikant verklaart. Hoe het ook zij, No Age voert ook live dit nieuwe werk goed uit.

Dat No Age meer is dan een band die weet waar de volumeknop op hun versterker zit, is duidelijk. De band speelt weliswaar keihard en op een typisch ongepolijste en recalcitrante punkmanier, maar deze rebellie gaat gelukkig niet zo ver dat de band ook ageert tegen het schrijven van goed songmateriaal. De nummers zijn stuk voor stuk coherente werken. Soms zo hard dat de adrenaline die vrijkomt bij het beluisteren de ratio uitschakelt, maar vaak ook met zalvende melodieën.

Er ontstaat dankzij het goede optreden van No Age een saamhorige sfeer. Naast de pit die er vanaf het tweede nummer al was, wordt er aan het eind van het concert ten tijde van publieksfavoriet ‘Brain Burner’ ook volop gecrowdsurft. Na afloop van het concert staan er bij de garderobe veel bezwete lijven. De kou zal voor deze enthousiaste bezoekers nog harder aankomen dan aan het begin van de avond.