De imitatie voorbij

Jordens beweert dan wel dat hij Brel niet wil imiteren, maar zelfs voor de leek op Brelgebied is al na een paar nummers duidelijk dat de gebaren van Jordens wapperende handen geen willekeurige gebaren zijn en dat zijn vrolijke huppeltjes tussen twee liedjes door een bloedserieuze inzet hebben. Hier wordt, met een enorme toewijding, iemand tot in de kleinste details nagedaan. Wat is er boeiend aan een volwassen man die z’n best doet om z’n idool te kopiëren? Bestond er in het België van Jordens’ jeugd geen equivalent van Hennie Huisman, dat Jordens zich nu alsnog zo schaamteloos uitleeft in het nadoen van mimiek en gebaren van Brel? Kun je om Brel werkelijk eer te betonen niet beter thuis een kaarsje aansteken, een wijntje inschenken en een langspeelplaat uit Brels glorietijd opzetten? Het zijn kritische vragen die je zou kunnen stellen bij de uitgangspunten van Jordens’ voorstelling.

Tussen clownesk en ingetogen

Het energieke, gepassioneerde optreden van Jordens en zijn p’tits mozarts maakt echter het verschil tussen hommage en imitatie. De eigen inbreng van Jordens en zijn pianist, contrabassist en accordeonist is de liefde voor Brel die uit alles spreekt, van de perfecte uitvoering van zang en muziek tot de zorgvuldigheid waarmee het repertoire is samengesteld. In een razend tempo komen niet alleen vele van Brels publiekssuccessen maar ook juist de minder bekende nummers voorbij. Bij elk nummer weet Jordens de bijpassende Brel uit de kast te trekken; hij schakelt geloofwaardig en schijnbaar moeiteloos tussen clownesk en ingetogen, tussen kwaad en teder. Jordens voegt af en toe actuele opmerkingen toe in de chansons. Deze kleine afwijkingen doen Brel alleen maar dichterbij komen: als Brel werkelijk voor ons had gestaan had hij ongetwijfeld ook iets te zeggen gehad over Erwin Krol of Arnold Schwarzenegger.

Voorbij de taalbarrière

De hommage à Brel is een zinderende voorstelling waar de liefhebbers van Brel nog lang over zullen spreken, en waarmee iedereen die niet zo bekend is met Brel alsnog gewonnen kan worden voor zijn prachtige composities en teksten. Jammer alleen dat Jordens geen Vlaamse versie van Les plat pays of Amsterdam opnam in het programma van zijn Nederlandse tournee. Het zou een tegemoetkoming geweest zijn aan het overgrote deel van het publiek dat niet zo goed uit de weg kan met het Frans. Toen Jordens na afloop van de show in het Frans contact probeerde te leggen met het publiek, kwamen veel van zijn opmerkingen niet over. Op een grapje over Helmut Lotti kwam geen reactie, op de daarop volgende opmerking dat Amersfoort toch maar een gelukkige stad was dat Lotti er onbekend was volgde wat schaapachtig gelach van een enkeling. Pas met een opmerking in het Vlaams bereikte Jordens het publiek. De volgende zin ratelde echter weer in het Frans voorbij. Het applaus was, ondanks het wat stroeve einde, oorverdovend, verdiend en Brel waardig. Brels muziek heeft gelukkig geen hinder van taalgrenzen.

De hommage à Brel is nog te zien op:
17-02 IJsselstein
18-02 Deventer
19-02 Zoetermeer