Heimwee en verlangen in folkloristisch jasje

Het album opent met ‘Sleeping Dogs’, een luisterliedje met akoestische tokkelgitaar in de traditie van James Taylor, Leonard Cohen en Janis Ian. Later op de plaat zullen de associaties nog verder terug gaan dan de jaren zeventig, met onder meer country- en bluesinvloeden. Grote liefde blijkt Page te koesteren voor de jaren twintig, bekend als roaring twenties. Met jazzgeoriënteerde liedjes als ‘Love Made Me Drunk’ weet hij de sfeer uit die tijd goed te treffen. De verschillende genres op de cd passen goed bij elkaar en vormen een organische eenheid door de productie van de man zelf.

Doorlopende toon

Promise of a Dream kent een sfeer van melancholie, die opgeroepen wordt door kwetsbare, dromerige zang, stemmige strijkers en mineurakkoorden. Romantiek en nostalgie zijn ook twee kernbegrippen in het werk van Page. Als een ouderwetse troubadour deelt hij zijn diepste gemoedsbewegingen met de luisteraar. De stemming ontspoort nooit. ‘Everyone’s Happy’ is weliswaar een kinderliedje dat inderdaad geluk uitstraalt, maar zelfs deze song heeft een zweem van weemoed. Soms wordt het wat oubollig of melig, zoals in ‘Foolish Heart’ met een zijige steelgitaar en in ‘Bird in a Cage’ met een enigszins hilarisch refrein.

De orkestratie is sober, hoewel er een heel orkest aan muzikanten kwam kijken en spelen bij de opnames van de plaat. Prominent aanwezig is Sky Ladd op de vleugel. AJ Croce is een maat van Page, hij is de zoon van Jim Croce en speelt eveneens piano. Page zelf hanteert de akoestische gitaar. Een gestopte trompet geeft aan enkele nummers een jazztintje. Vriend en collega Jason Mraz, die eerder werk van hem produceerde, ontbreekt hier. Naast de violen zijn accordeon en pedal steel guitar nog enkele opvallende instrumenten, die er mede voor zorgen dat Promise of a Dream qua aankleding een gevarieerde plaat is geworden.

Eigenheimer

Dit album had ook decennia geleden gemaakt kunnen zijn. Daarmee klinkt het niet gedateerd, maar is het eerder een tijdloos document, dat nog jarenlang meekan. Page toont zich een kundig en ambachtelijk singer-songwriter, die goed zijn gevoelens kan uiten en overbrengen in zijn muziek. Die getuigen niet van uitbundige vrolijkheid, maar van ernst, die weliswaar ingetogen is, maar nergens tot droefenis stemt. Eerder ontlokt de muziek een zachte glimlach. Page is wars van mode of trends en doet precies waar hij zin in heeft én waar hij goed in is, dat is mooie liedjes maken.