Eindelijk iets gewaagder

De eerste single ‘You and Your Heart’ beloofde in ieder geval al veel goeds. Het nummer laat een andere sound horen dan we gewend zijn van de Hawaiiaan. De hoekige en venijnige elektrische gitaaraanslag hebben niet veel vaker bij hem gehoord. De manier waarop dit gitaarspel wordt gecombineerd met piano en meer naar de voorgrond doorgedrongen drums, is zeker nieuw. Ook het tussenstuk dat riekt naar een jamsessie, is verassend. Het nummer laat een iets hardere Jack Johnson horen.

Na de eerste luisterbeurt blijkt dat deze ‘nieuwe koers’ niet beperkt blijft tot alleen dit nummer. De cd herbergt nog meer fris klinkende werkstukken. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer ‘At or with Me’. Het nummer wordt ingezet met een mooi pianoloopje, maar verandert al snel in een stevig popnummer. Drummer Adam Topol slaat harder dan ooit en Jack zelf gooit er een lekker vuig gitaarsolootje uit. Ook ‘From the Clouds’ klinkt anders. Hier valt vooral de interactie tussen piano en gitaar op. De instrumentale, jam-achtige tussenstukken op bijvoorbeeld ‘The Upsetter’ en ‘Red Wine, Mistakes, Mythology’ zijn verrassend en zorgen voor afwisseling. Al deze nummers neigen wat meer naar rock-‘n-roll. Voorheen waren een paar simpele gitaarakkoorden vaak de basis van een nummer. Het gitaarspel van Johnson is nu complexer geworden en het samenspel met de rest van de band spannender.

Slippers, bermuda en kampvuur

Op To the Sea is voldoende te beleven. De hierboven besproken nummers worden afgewisseld met de typische ‘slipper-, bermuda- en kampvuurnummers’ waar Johnson bekend om staat, zoals ‘No Good with Faces’ en ‘Pictures of People Taking Pictures’. Twee rechttoe-rechtaanpopnummers die gemakkelijk in het gehoor liggen. Met ‘Only the Ocean’, ‘My Little Girl’ en ‘Anything but the Truth’ telt het album ook nog drie soepel voortkabbelende nummers waarop Johnson het rustiger aan doet. Nummers die muzikaal overigens wel erg mooi verpakt zijn. Al met al is To the Sea dan ook een behoorlijk afwisselend album.

Nuanceverschillen

Het herkenbare, zomerse Jack Johnson-stempel is op To the Sea nog aanwezig. Het verschil zit hem echter in de nuances. Johnson lijkt eindelijk de lef te hebben om het experiment op te zoeken. Hij doet dat nog binnen de veilige grenzen van zijn eigen genre, maar laat wel horen dat hij iets meer risico durft te nemen. Het album klinkt hoekiger dan zijn voorgaande werk. Het samenspel tussen gitaar, piano en drum is gewaagder en spannender. De muziek is hierdoor iets minder toegankelijk geworden, maar dat kunnen zijn nummers goed hebben. Het ‘feelgoodgevoel’ is geenszins verdwenen.